தேரோடும் வீதி : மு.குலசேகரன்

காலையில் தேரோட்டம் தொடங்கியது. ஊரைச் சுற்றியுள்ள நான்கு வீதிகளில் வலம் வர வேண்டும். பிரம்மாண்டத் தேர் உயர்ந்த கோயில் கோபுரத்தைப் போலிருந்தது. அதைப்போல் அழகானது சுற்று வட்டாரத்திலில்லை. மேற்பீடத்தில் வீற்றிருந்த தெய்வச் சிலைகள் பளபளத்தன. அவற்றின் பெரும்பகுதியை ஆபரணங்களும் வண்ண ஆடைகளும் மலர் மாலைகளும் மறைத்திருந்தன. மந்தகாசப் புன்னகைகள் மட்டும் துலக்கமாகத் தெரிந்தன. அர்ச்சகர்கள் பயத்துடன் தேர்த் தூண்களைப் பற்றியிருந்தார்கள். ஒருவர் தோள் துண்டை வீசி தேர் நகர சைகை காட்டிக்கொண்டிருந்தார். நாதஸ்வரங்களும் மேளங்களும் முழங்கின. உச்சியில் வெண் குடை அசைய, சுற்றி தொம்பைகள் ஆட, கனத்த இரும்புச் சக்கரங்கள் உருள தேர் மெல்ல சென்றது. முன்னால் பொருத்திய மரக் குதிரைகள் தாவிப் பாய்ந்தன. நூற்றுக்கணக்கானோர் கூவியபடி இழுத்தார்கள். அரச மரப் பஞ்சாயத்து மேடையைத் தாண்டி வடக் கயிறு நீண்டது. சமனாக்கும் இயந்திரம் உறுமியபடி தேரை பின்னால் உந்தியது. சுற்றிலும் ஆராவாரம் எழுந்தது. நாலைந்து அடிகள் சென்றதும் முட்டுக் கட்டைகள் இடப்பட்டன. தேர் நின்றது.

கோயில் பரம்பரை அறங்காவலர் பாலசுப்பிரமணியன் வானளாவிய தேரை நிமிர்ந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். இந்தத் தேரோட்டம் நிகழ்ந்து நாற்பது வருடங்களாகின்றன. அப்போது அவருக்குத் திருமணமான புதிது. இருவரும் தலை நகரில் அரசுப் பணியிலிருந்தார்கள். தேர்த் திருவிழாவுக்கு சிறு விடுப்பில் வந்தார்கள். அறங்காவலரான தந்தை முத்துசாமி விழாவை முன்னின்று நடத்தினார். தாத்தா பெரிய பாலசுப்பிரமணியன் அறங்காவலராயிருக்கையில் முதன்முதலில் தேர்  இழுக்கப்பட்டது. அக்காலத்தில் உயர்ந்த விமானம், சுற்று மதில்களுடன் கோயிலை புதுப்பிக்கையில் பெருந் தேரும் உருவாக்கப்பட்டது. அதற்கு நிறைய பொருட் செலவும் நீண்ட காலமும் தேவைப்பட்டன. மரத் தேரின் மேல் மூலிகை எண்ணெயைப் பூசிப் பேணினார்கள். தேரைச் சுற்றிலும் தென்னை ஓலைகளால் குன்றைப்போல் கொட்டகை வேய்ந்து பாதுகாத்தார்கள். அப்படியும் காற்றும் வெயிலும் மழையும் பாதித்தன. தேரில் பூசணம் படர்ந்தது. உள்ளுக்குள் மட்கத் தொடங்கியது. மரச் சட்டங்களும் தூண்களும் சிற்பங்களும் உளுத்தன. பல பகுதிகளலான பெரும் மரச் சக்கரங்கள் இற்றுக்கொண்டிருந்தன. இரும்புப் பட்டிகளும் திருகாணிகளும் மறைகளும் துருப்பிடித்தன. அடிக்கடி சக்கரங்கள் பழுதுபார்க்கப்பட்டன.

கடைசித் தேரோட்டம் நடக்கையில் மழை பொய்த்திருந்தது. கோயில் எதிரிலுள்ள சித்திரக் குளம் வறண்டு விட்டது. படிக்கட்டுக் கற்கள் பெயர்ந்து தூர்ந்துபோகத் தொடங்கியது. அருகில் ஊர்ப்பொதுக் கிணறும் வற்றியது. நீர் இறைக்கையில் ஆழத்துப் பாறையில் குடங்கள் இடித்தன. கோயிலுக்குச் சொந்தமான நிலங்களில் விளைச்சல் குறைந்தது. ஆனாலும் தேரோட்டம் நிறுத்தப்படவில்லை. திருவிழாவின் உற்சாகம் சற்று மட்டுப்பட்டது. ராட்டினங்களும் சூதாட்டக் கடைகளும் தின்பண்டக் கடைகளும் வெறிச்சோடின. தேரின் நீண்டு கனத்த இரும்புச் சங்கிலியை எளிதாகத் தூக்கி இழுக்க ஆட்களில்லை. வழக்கம்போல் சக்கரங்களின் பின்னால் மரத்தடிகளிட்டு நெம்பப்பட்டது. அடிக்கடி முட்டுக் கட்டைகள் போடும் தேவை குறைந்தது. தேர் மெல்ல ஊர்ந்தது.

பாலசுப்பிரமணியன் சிறு வயதில் பல முறை தேரில் உலா வந்திருக்கிறார். தன்னையறியாமல் பரவசத்தில் கத்துவார். உள்ளூர பயமும் உண்டாகும். நதியில் மிதந்து செல்வதைப்போல் தேர் அசையும். பலமான காற்றில் அகப்பட்டவைப்போல் மலர் தோரணங்களும் தேங்காய் பூக்களும் வாழைக்குலைகளும் ஆடும். அவ்வப்போது முட்டுக்கட்டைகள் வைக்கையில் குலுங்கி நிற்கும். அக் கணத்தில் அடிவயிற்றில் கூசும். பெருங் கூட்டம் தேர்ச்சங்கிலிகளைப் பற்றி வேகமாக இழுக்கும். ராஜ வீதிகள் பெயருக்கேற்றாற்போல் அகலமாக மேடு பள்ளங்களற்றிருந்தன. தெரு முனைகளில் தேர் நிற்கும். ஊரையொட்டிய வயல்களில் இரும்பு வடங்களுடன் இறங்குவார்கள். முதல் தெரு மூலையில் வசித்த இசுலாமியர் வீட்டுச் சந்துகளில் தரதரவென சங்கிலிகளை இழுத்துச் சென்று வருவார்கள். பிறகு மறு தெருவை நோக்கிச் சக்கரங்களை மெல்லத் திருப்புவார்கள். கீழே மண்ணும் மணலும் கொட்டியிருக்கும். கோயிலை தேர் அடைகையில் இரவாகிவிடும். முற்காலத்தில் இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஊர்வலம் நடக்கும் என்பார்கள். அப்போது இரவில் நடுத்தெருவில் தேர் நின்றிருக்குமாம்.

பாலசுப்பிரமணியனுக்கு பசுமையாக நினைவிருந்தது. கடைசித் தேரோட்டத்தில் தேர் மூன்று வீதிகளை தடங்கலில்லாமல் சுற்றியது. அவர் முன்னால் நடந்துகொண்டிருந்தார். தேர் நான்காவது தெருவை எட்டியது. இன்னும் பத்துப் பதினைந்து வீடுகளைக் கடந்தால் கோயிலை அடையலாம். அவர் வீட்டெதிரில் தேர் நின்றது. அறங்காவலர் அப்பா முத்துசாமி முன்னால் வந்து காத்திருந்தார். வீட்டையொட்டி கூட்டுக் குடும்பம் கூப்பிய கைகளுடன் நின்றிருந்தது. சிறுவர்கள் திண்ணைகளில் ஏறி வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். கூட்டத்துக்கு நீரும் வெல்லப் பானகமும் வழங்கப்பட்டன. ஆளுயுர மலர் மாலையுடன் ஆராதனைத் தாம்பாளம் தரப்பட்டது. தலைமை அர்ச்சகர் கற்பூரமேற்றி பூசை செய்தார். பதிலுக்கு மற்றொரு மாலையுடன் தட்டு திருப்பி அளிக்கப்பட்டது. கற்பூரம் சுடர்விட்டு எரிந்துகொண்டிருந்தது. திடீரென தேரின் மேல் நிலையிலிருந்து மரக் கட்டு பெயர்ந்து விழுந்தது. பெண்களின் பயந்த கூக்குரல்கள் எழுந்தன. குடும்பத்தில் பரபரப்பு தொற்றியது. கூட்டத்தில் கூச்சல் குழப்பம் பரவியது. சிலர் மேல் மரத் துண்டுகள் பட்டும் காயமேற்படவில்லை. மண்ணில் நீண்ட மரச் சட்டமும் மடிப்பும் பூ வேலைப்பாடுகளுடன் உடைந்து சிதறியிருந்தன. மரச் செதில்கள் மட்கி உளுத்திருந்தன. தேரிலிருந்து வாத்தியக்காரர்களும் அர்ச்சகர்களும் அவசரமாக ஏணி வைத்து இறங்கினார்கள்.                   

முத்துசாமி நடுங்கும் கரங்களுடன் தேரை வணங்கிக்கொண்டிருந்தார். பக்கத்தில் இளைய சகோதரர்களும் பிள்ளைகளும் நின்றிருந்தார்கள். பாலசுப்பிரமணியன் அப்பாவின் அருகில் வந்தார். “அப்பா ஒண்ணுமில்ல. தேரின் சின்ன மரத் துண்டுங்கதான் பெயர்ந்து விழுந்திருக்கு. யாருக்கும் அடிபடல” என்றார். அப்பா காது கேட்காதவரைப்போல் மௌனமாகத் தேரைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். மறுபக்கமிருந்து “நல்லகாலம், யார் மண்டையும் உடையல” என்ற குரல் கேட்டது. “இதோட தேரோட்டத்த நிறுத்திக்கலாம்” என்றது மற்றொரு குரல். தொலைவிலிருந்து சித்தப்பாவின் மகன் “நாங்க முன்னாலேயே சொன்னோம். தேர் பழசாயிருக்குது. அது நிச்சயமா உடைஞ்சு விழும்” என்றான் உரக்க. முத்துசாமி யாரையும் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை.

தேரோட்டத்துக்கு முன்பு ஊர் ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் முத்துசாமியின் பங்காளிகள் கடுமையாக எதிர்த்தார்கள். அவர்கள் வேறு கட்சியைச் சேர்ந்தவர்கள். “ஊருக்கு நிறையத் தேவையிருக்குது. நல்ல பள்ளிக் கட்டடம் வேணும். கிணற ஆழமாக்கணும். இப்ப தேர்த்திருவிழா தேவையா?” என்றார் பெரியப்பா. “ஏன் சாமியால தெருவுல நடந்து போக முடியாதா?” என்றான் பாலசுப்பிரமணியனின் ஒத்த வயதுள்ள அவருடைய மகன். “தேரை செஞ்சு ரொம்ப காலமாச்சு. சக்கரங்களெல்லாம் இத்துப் போச்சு. அத இழுத்தா குடை சாயலாம்” என்று மேலத் தெருக்காரர் அபிப்ராயப்பட்டார். “இப்பத் தேரை முழுசா சரி பண்ணுங்க. அடுத்த வருசம் ஓட்டலாம்” என்றார் மூலை வீட்டார். முத்துசாமி தீர்மானமாகத் தெரிவித்தார். “இந்தத் தேர் ரொம்ப கம்பீரமானது. அது சும்மாயிருக்கக் கூடாது. ஊர் ஒத்துமைக்காக சுத்தி வரணும். நாம கோயில் சம்பிரதாயத்த மீற முடியாது.” கடைசியில் ஊரில் பெரும்பான்மையோர் தேர் இழுக்க முடிவெடுத்தார்கள். முத்துசாமி வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருக்கையிலும் அவர் மனைவியிடம் கடைசித் தம்பி முணுமுணுத்தார். “நாங்க நல்லதுக்கு சொல்றோம். தேர் சாஞ்சா நிறையப் பேர் சாவலாம். அத இழுக்க வேணாம்” என்றார். “ஆமா, நம்ம மேல பழி விழும்” என்றார் மற்றொரு தம்பியும். “நமக்குத் தேராலப் பெருமை. அத விட முடியாது. நல்லாப் பழுது பாத்து இழுக்கலாம்.” முத்துசாமி உறுதியாக சொல்லிவிட்டு எழுந்தார்.                         

அவர் எதிர்பாராதது நடந்துவிட்டது. தேர் நடுத் தெருவில் அசையாமல் நின்றது. அனைவரும் நீண்ட நேரம் கலந்தாலோசித்தார்கள். இரவு நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அர்ச்சகர் “நேரமாகுது. தேர்ரு மேலயிருந்து சாமியை இறக்கி எடுத்துப் போகலாம்” என்றார். “இது தீய சகுனம். ஊருக்குக் கெட்டது நடக்கலாம். இல்லாட்டி கோயில் தர்மகர்த்தாவுக்கு கெடுதல் வரலாம்” என்றார் நடு வீதிக்கார மூத்தவர். “பக்கத்துல ஆளுங்கயில்லாம தொலைவிலிருந்து இழுத்துப் போகலாம். தேர் விழுந்தாலும் எதுவுமாகாது” என்றார் இரண்டாம் தம்பி. “சாமிக்குப் பூஜையில்லாட்டிக் கூட பரவாயில்ல. தேர் கிட்ட யாரும் போகக் கூடாது” என்றார் எதிர் முகாம் அனுதாபி. அதே குழுவைச் சேர்ந்தவர் “போலிசுக்கு தகவல் கொடுத்து வரவழைக்கலாம்” என்றார். கூத்து வாத்தியார் ராவண முனுசாமி தொண்டையை கனைத்துக்கொண்டார். “தேரில சின்ன மரத்துண்டு விழுந்தது சாதாரண விஷயம். மூணு தெரு ஊர்வலம் வந்தும் எதுவும் ஆகல. நாம தாராளமா தேரை இழுக்கலாம்” என்றார் கனத்த குரலில். “சரிதான், இன்னும் கொஞ்சம் தூரம்தான். எல்லாம் வழக்கம்போல நடக்கட்டும்” என்றார் முத்துசாமி. மூக்குக் கண்ணாடியைத் துடைத்து அணிந்துகொண்டு தேரைப் பார்த்தார். அது பொன்னை உருக்கிச் செய்ததுபோல் மாலை ஒளியில் பளபளத்தது. அவர் அருகில் சென்று இரும்பு வடத்தைத் தொட்டுத் தூக்கினார். அனைவரும் சேர்ந்து பிடித்து இழுத்தார்கள். கோயிலிலிருந்து புதிதாகப் புறப்படுவதைபோல் தேர் நகர்ந்தது. ஊர்வலம் வேகமாக சென்றது. எங்கும் நிற்காமல் கோயிலை அடைகையில் அனைவருக்கும் நிறைவு தோன்றியது. பலர் கண்ணீர் மல்க ஆராவரித்தார்கள். அந்த உணர்வை பாலசுப்பிரமணியனால் மறக்க முடியாது.                

அன்றிரவு அனைவரும் வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். முத்துசாமி கோயிலிலிருந்து திரும்பி உள் திண்ணையில் தலைகுனிந்து அமர்ந்தார். “இந்தத் தேரோட காலம் முடிஞ்சது. இதே மாதிரி புதுசாப் பண்ணி இழுக்கணும். அது என் வாழ்நாளில நடக்காது” என்றார் கம்மிய குரலில். மற்றவர்களின் கண்கள் கலங்கின. பிள்ளைகளின் விளையாட்டுக் கூச்சல்கள் அடங்கின. பரந்த வாசலில் மௌனம் சூழ்ந்தது. தலைநகருக்குத் திரும்பத் தயாராயிருந்த பாலசுப்பிரமணியன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தார். “அப்பா, நா செய்றேன். எல்லோரையும் ஒண்ணு சேர்க்கறேன். நிச்சயமா புதுத் தேரு ஓட்டலாம்” என்றார். அவருடைய கைகளை முத்துசாமி பற்றிக்கொண்டார். “தேர் கௌரவத்த காப்பாத்து” என்றார்.          

பாலசுப்பிரமணியன் ஒய்வு பெற்று ஊரில் வசிக்கத் தொடங்கினார். அப்பா இறந்த பிறகு அவர்தான் கோயில் அறங்காவலர். தற்காலிகமாக உற்சவ பீடத்தில் சிறு தேரைக் கட்டித் தொடர்ந்து தேரோட்டம் நடத்தினார். புதிய தேருக்கு நிதி திரட்டவும் ஆரம்பித்தார். அனைவரும் மனமுவந்து நன்கொடை அளித்தார்கள். அரசுப் பணி அனுபவத்தால் அறநிலையத்துறையின் உதவியும் பெற்றார். புதிய தேரை உருவாக்கினார்கள். அதற்கு நீண்ட காலமானது. ஊரிலேயே தேர் ஸ்தபதி குழுவுடன் தங்கி வேலை செய்தார். அவருக்கு ஊரார் உடைகளையும் உணவுப் பொருட்களையும் வழங்கினார்கள். அவர் கோயில் தேர்களை செய்வதில் மிகவும் அனுபவமுள்ளவர். புகழ்பெற்ற சுவாமிமலைப் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர். அவர் முன்பிருந்த தேரின் வரைபடத்தையும் பார்க்கவில்லை. புதிதாக ஒன்றை எழுப்பினார். அது பழைய தேரின் வடிவத்தைக் கொண்டிருந்தது. அதே பிரம்மாண்ட உயரமும் பெரும் எடையுமுள்ளது. சிறிய மரச்சிற்பங்களும் பழைய தேரிலுள்ளவை போன்றவை. கீழே மறைந்துள்ள வினோதமான பாலுறவு சிற்பங்களும் வேறுபடவில்லை. ஆனால் சக்கரங்கள் மட்டும் புதிதாக இரும்பால் உருவாகின. அருகிலுள்ள ஊரில் வசித்த அதிகாரியின் உதவியால் பொறியியல் நிறுவனத்தால் தயாரிக்கப்பட்டன. அவை பெரும் கனத்தை சுமக்கும். எளிதாகத் திருப்பலாம். பழைய தேர்ச் சக்கரங்களைப்போல் மரத் துண்டுகளால் இணைத்தவையல்ல. தேரின் பளுவைத் தாங்காது என்ற பயமில்லை. புதிய தேரைச் சுற்றி பாதுகாப்பாக தகரக் கொட்டகையும் எழுப்பப்பட்டது. உள்ளே சிறு தூசியும் புகாது.       

இப்போது தேர் கோயிலிலிருந்து கிளம்பி முதல் தெரு முனையில் நின்றது. காங்கிரீட் தரையில் கனத்த இரும்புத் தகடுகள் பரப்பப்பட்டன. தேர் இழுப்பதில் அனுபவமுள்ள தொழில் முறைக் குழு ஈடுபட்டது. சக்கரங்களில் முட்டுக்கட்டைகளின் முனைகள் வைக்கப்பட்டன. சமனாக்கும் இயந்திரம் ஒரு பக்கம் மட்டும் உந்தியது. தேர் எளிதாகத் திரும்பியது. முதலாம் தெருவை நோக்கி கம்பீரமாக நின்றது. வண்ணத் தொம்பைகள் முகத்தின் நீண்ட மயிர்க்குழல்களாக தொங்கி அசைந்தன. தெரு மூலையில் நின்று சந்திரகலா கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு மெய் சிலிர்த்தது. நாற்பதாண்டுகளுக்கு முன்னால் கண்ட காட்சி மறுபடியும் தோன்றியது. அது ஆழமாக நினைவில் தங்கியிருந்தது. அப்போது அவள் பள்ளியில் படிக்கும் சிறுமி. தேர்த்திருவிழாவுக்கு அப்பா வாங்கித் தந்த புதுத் துணி உடுத்தியிருந்தாள். கிளிப்பச்சை பட்டுப் பாவாடை, செம்மண் சிவப்புச் சட்டை. அங்கங்கே சரிகை பூவேலைப்பாடுகள் மின்னின. அவ்வப்போது பாவாடையை மண் தரையில் படாமல் தொட்டு தூக்கிப்பிடித்தாள். தோழிகளின் கண்களில் பொறாமை மின்னியது.  அவளுடைய வீடு நான்காவது பிரதான தெருவிலுள்ளது. அறங்காவலரின் பழைய குடும்ப வீட்டுக்கு எதிரில். அதே போன்ற இரண்டு கட்டு ஓட்டு வீடு. எதிரில் நீண்ட  திண்ணைகளும் அறைகளும் பிறகு பள்ளமான பெரும் வாசலும் சுற்றி தாழ்வாரமும் அறைகளும் கொண்டது. பங்காளிகளுக்குள் வித்தியாசமிருக்கக் கூடாதென அக்காலத்தில் ஒன்றே போல் கட்டப்பட்டது. வாசப்படியில் நின்றால் அறங்காவலர் குடும்பத்தின் சமையலறை உள் வரையிலும் காணலாம்.  

சந்திரகலாவின் வீட்டெதிரில் தேர் நிற்காது. சற்று தள்ளி அறங்காவலர் வீட்டு முன்னால்தான் நிற்கும். அவர்கள் வீட்டிலிருந்து ஆரத்தி தட்டு போகாது. தெருக் கதவும் சன்னல்களும் அடைக்கப்படும். கடைசியாக நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் ஓடிய தேர்த்திருவிழாவில் நடந்தவையும் ஞாபகமிருந்தன. அன்று நாலாம் தெருவுக்குள் பெருந்தேர் நுழைந்தது. அவர்களுடைய வீட்டில் பெண்கள் கதவு இடுக்குகளில் ஆவலோடு தேரைப் பார்த்தார்கள். சன்னல் சந்துகளில் பிள்ளைகள் வேடிக்கைப் பார்த்தன. நாதஸ்வரங்களும் மேளங்களும் மழையைப்போல் கொட்டின.  கூட்டத்தின் களிப்பான பெருங்கூச்சல்கள். அவளால் பொறுக்க முடியவில்லை. “நம்ம வீட்டில மட்டும் ஏன் தேரைக் கும்பிடுறதில்ல?” அம்மா பதிலுக்குத் திட்டினாள். “உனக்கு எவ்வள வயசானாலும் தெரியாது. அந்தக் குடும்பம் நமக்கு எதிரிங்க. உன் அப்பா சாமி கும்பிடாத கட்சிக்காரரு.” அப்பா மகளின் கண்ணீரைத் துடைத்தார். “கடவுள் இல்ல. அதத் தூக்கிக் கொண்டாட தேர்த் திருவிழா தேவையில்ல. நாம புத்திசாலிங்க.” அவளால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. தேரைப் பார்க்க வேண்டுமென்று அழுதாள். அன்று தேர் உடைந்து விழுகையிலும் வீட்டுக் கதவுகள் திறக்கப்படவில்லை. அப்பா இறுக்கமடைந்தார்.

சந்திரகலா திருமணமாகி வெளியூர் சென்ற பிறகு ஊருக்கு திரும்பவில்லை. அப்பாவிடம் டிராக்டர் ஏர் ஓட்டிய வேறு சாதிக்காரன்தான் கணவன். அவன் அக்கறையுடன் அவளுக்கு வண்டியோட்டக் கற்றுக்கொடுத்தான். அத்துடன் காதலும் அரும்பியது. அவனை அண்ணன்கள் சந்தேகப்பட்டு தென்னை மரத்தில் கட்டி வைத்து ரத்தம் ஒழுக அடித்தார்கள். அவனை நள்ளிரவில் மீட்டாள். இருவரும் ஊரைவிட்டுப் புறப்பட்டார்கள். அவள் முழுதாக வீட்டை மறந்தாள். அம்மா இறந்த பிறகு பேச்சுத் தொடர்பும் அறுந்தது. அண்ணன்களும் அண்ணிகளும் குடும்ப நிகழ்ச்சிகளுக்கும் அழைப்பதில்லை. அவளுக்கும் வர விருப்பமில்லை. 

சந்திரகலா தேரை ஒட்டி நடந்தாள். அவளை யாருக்கும் அடையாளம் தெரியவில்லை. இப்போது ஊர் முழுக்க மாறிவிட்டிருந்தது. கோயிலையொட்டி அர்ச்சகர்கள் குடியிருந்த சிறிய சந்து. அங்குதான் அவளுடைய தமிழ் ஐயா வசித்தார். வீடுகள் சிதிலமடைந்து செடிகள் முளைத்து ஓடுகள் கொட்டியிருந்தன. அனைவரும் வேலை தேடி வெளியூர்களுக்கு குடிபெயர்ந்துவிட்டார்கள். திருவிழா நாட்களில் மட்டும்தான் அர்ச்சகர்கள் கோயிலுக்கு வருவார்கள். மற்ற நாட்களில் அறங்காவலர் குடும்பத்தை சேர்ந்தவர் கருவறையில் நுழைந்து பூஜை செய்தார். அது அறங்காவலர் உண்டாக்கிய மாற்றம். முதல் தெருவில் பெரும்பாலும் வெளியூர்க்காரர்கள் குடியிருந்தார்கள். அங்கு ஆரம்ப சுகாதர நிலையமும் நூலகமும் கட்டப்பட்டிருந்தன. அவற்றுக்கு இடங்கள் அறங்காவலர் குடும்பத்தால் தானமாக வழங்கப்பட்டவை. பக்கத்தில் திறந்திருந்த நியாய விலைக் கடை. அவற்றில் வேலை செய்பவர்களும் வெளியூர்க்காரர்கள்தான். அடுத்து சிறிய மாடி வீடுகளும் ஓட்டு வீடுகளும் வரிசையாயிருந்தன. இடையில் சில குட்டிச் சுவர்களுமிருந்தன. அவற்றில் காத்திருந்து வழிபட யாருமில்லை. தேர் நிற்காமல் உருண்டு கடந்தது. திருப்பத்தில் பல காலமாக வசித்த இசுலாமியரின் வீடு. ஊரைவிட்டு வெளியே கால்வாய் புறம்போக்கிலிருந்தது. அவர்தான் முதலில் மளிகைக் கடை வைத்தவர். குடும்பம் பல்கிப் பெருகியது. அவர்களில் ஒருவர் ஊர் தலையாரி, மற்றொருவர் பள்ளிப் பணியாள். முன்பு பக்கத்தில் பேனா பென்சில் நோட்டுகள் விற்பவரின் கடையுமிருந்தது. அவருடைய இறப்புக்குப் பிறகு குடும்பமும் வெளியேறிவிட்டது. அவள் பள்ளி படிக்கையில் பேனாவுக்கு மை ஊற்ற அடிக்கடி வருவாள். கூடவே சிறு சீரக மிட்டாய்களை வாங்குவாள்.    

இரண்டாம் தெருவில் தேர் திரும்பி நகர்ந்தது. சந்திரகலா உடன் சென்றாள். தெரு சற்று அகலமாயிருந்தது. அங்கு முன்பு கொல்லர்களும் தச்சர்களும் நிறைந்திருந்தார்கள். எப்போதும் உலைக் கூடங்கள் எரியும். பழுத்த இரும்பை ஓங்கி அடித்தபடியிருப்பார்கள். தூரத்து அருக மலையில் சப்தம் மோதி எதிரொலிக்கும். பார்க்கும்பொதெல்லாம் வண்டிச் சக்கரத்தை படுக்க வைத்து இரும்புச் சட்டகத்தை ஏற்றிக்கொண்டிருப்பார்கள். அக்காலத்தில் அவர்கள் கோயிலை உருவாக்கக் குடியேறிய கைவினைஞர்கள் என்பார்கள். நிரந்தரமாகத் தங்கி விட்டார்களாம். சந்திரகலாவுக்கு நெருங்கிய பள்ளி வகுப்புத் தோழி அங்குதான் வசித்தாள். அந்த வீடு மறந்துவிட்டது. அவள் யாருக்காவது வாழ்க்கைப்பட்டு கண்காணாத இடத்துக்குப் போயிருப்பாள். இப்போது தெருவில் இரும்புச் சப்தமில்லை. நிறைய மளிகைக் கடைகள் முளைத்திருந்தன. பெண்கள் முன்னின்று பொருட்களை விற்றார்கள். தென்னை ஓலைகள் வேய்ந்து நினைவுச் சின்னம் போன்ற ஒரே உலைக்கூடம் அணைந்திருந்தது. மூலையில் வெளியூர்களுக்கு செல்லும் சாலை பிரிந்தது. முன்பு வயல்வெளிகள் விரிந்திருக்கும். அங்கு தேர் சற்று நேரம் நின்று ஓய்வெடுத்தது. பிறகு எளிதாகத் திரும்பியது. அது கண்கொள்ளாக் காட்சி. மேலே வெண் குடை அசைய, சிறகுகள் போல் வண்ணத் தொம்பைகள் விசிற, வெண்கல மணிகளும் மலர் மாலைகளும் குதிரைகளும் ஆடின.

மூன்றாம் தெருவில் தேர் மெல்ல முன்னேறியது. அடிக்கடி நின்றது. அதனுடன் கலாவும் சேர்ந்து நின்றாள். அந்தத்  தெரு குறுகிவிட்டிருந்தது. வீட்டு முகப்புகள் முன்னால் நீட்டியிருந்தன.  இருபுறமும் சிமெண்டு சாக்கடைக் கால்வாய்  வளைந்தோடியது. மேலே மின்சார வயர்கள் தாறுமாறாகப் பின்னிக்கிடந்தன. அவற்றை அவிழ்த்தும் கவையால் தூக்கியும் தேர் கடந்தது. ஓரங்களில் ஊன்றிய மின் கம்பங்கள் முட்டின. ஒரு வீட்டின் தகர மறைப்பு உரசியது. சில வீட்டுப் படிகள் குறுக்கிட்டன. அவை சக்கரம் மேலேறி இறங்கியதில் சிதைந்தன. தேர் விழும்போல் குலுங்கியது. அவளுடைய சித்தப்பாவின் வீட்டெதிரில் தேர் நின்றது. அவளுடைய கல்யாணத்தை கடுமையாக எதிர்த்தவர்களில் ஒருவர். அவரைக் காணவில்லை. பெண்கள் மட்டும் பூஜைத் தட்டுடன் காத்திருந்தார்கள். அவர்கள் கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையை கைவிட்டார்கள் போலும். பெரிய ரோஜா மாலை கொடுக்கப்பட்டு கைமாறி அணிவிக்கப்பட்டது. தேர் தயக்கமுடன் தெருவில் ஊர்ந்தது. பல வீடுகள் இடித்துக் கட்டப்பட்டு மாளிகைகளாகியிருந்தன. முற்றங்களில் கார்கள் பளபளத்தன. பெரும் இரும்புக் கதவுகள் வாயில்களை மறித்திருந்தன. அனைத்துத் திண்ணைகளும் நீக்கப்பட்டிருந்தன.

நான்காம் தெருவுக்கு தேர் திரும்பியது. முன்பு அந்த இடத்தில் சங்கிலிகளை இழுத்துக்கொண்டு தென்னந்தோப்புகளில் நுழைவார்கள். இப்போது அதற்குத் தேவையில்லை. ஆனால் தெரு முனை குறுகிவிட்டது. பல முறை முட்டுக் கட்டைகள் வைத்தும், சமனாக்கும் இயந்திரம் தள்ளியும் தேர் மெதுவாகத் திருப்பப்பட்டது. மற்ற மூன்று தெருக்களையும் விடவும் பெரிதான தெருவின் அகலம் மாறவில்லை. இரு புறமும் மாவிலைத் தோரணங்கள் தொங்கின. கோயில் கட்ட அர்ப்பணித்துக் கொண்ட சாமியாரின் மூலை வீட்டைக் காணவில்லை. பல வீடுகள் புதிதாக எழுந்திருந்தன. அறங்காவலரின் பெரிய கூட்டுக் குடும்பம் பிரிந்திருந்தது. அவர் தம்பிகளின் வீடுகள் தனித் தனியாக நின்றன. உறவு வீடுகளும் வரிசையாயிருந்தன. இரண்டாம் தம்பியின் வீடு அழகுற நவீனமாயிருந்தது. முன்னால் காருக்குப் பக்கத்தில் மர ஊஞ்சல் தொங்கியது. அவரும் அரசு அதிகாரியாயிருந்து ஓய்வு பெற்றவர். சந்திரகலா தேருக்கு முன்னால் சென்றுகொண்டிருந்தாள். அனைவரும் வடத்தைப் பற்றி இழுக்கத் தேவையில்லை. தேரிழுப்பதில் பங்கேற்க கையால் பிடித்தால் போதும். பின்னால் இயந்திரம் மிகுந்த வலிமையுடன் தள்ளியது. அடுத்தது அறங்காவலர் பாலசுப்பிரமணியனின் பெரிய வீடு. இருபக்கமும் நீண்ட திண்ணைகளுடன் பழமை மாறவில்லை. அவர் முன்பே சென்று குடும்பத்துடன் நின்றிருந்தார். கோயில் சார்பில் முழு மரியாதை செலுத்தப்பட்டது. ஆளுயுர மாலையை சாத்தி வணங்கினார்கள். அனைவருக்கும் குளிர்பானம் வழங்கப்பட்டது. மேளமும் கோஷங்களும் அடங்கின. தேர் ஓய்வெடுத்தது.

அறங்காவலர் வீட்டெதிரில் கலாவின் வீடு. அதுவும் புதிதாக மாற்றிக் கட்டப்பட்டிருந்தது. இரும்பு வாயில் ஒரு பக்கம் மட்டும் திறந்திருந்தது. அவளுடைய மூத்த அண்ணன் நாற்காலியில் தளர்ந்து அமர்ந்திருந்தார். கையில் செயற்கை சிறுநீர் சுத்திகரிப்புக்காக பிளாஸ்திரி ஒட்டிய சிறு குழாய். அவர் முழுக்க அப்பாவைப் போலிருந்தார். பின்னேற்றி வாரிய தலை. மீசையற்ற குவிந்த உதடுகள். அவளுக்கும் அவை வாய்த்திருந்தன. அவைதான் துணிந்து காதலிக்க வைத்தன என்பான் கணவன். அண்ணனுக்குப் பக்கத்தில் குடும்பத்தாரும் உறவினர்களும் கும்பலாக நின்றிருந்தார்கள். அங்கிருந்தும் பூஜைத் தாம்பாளம் வழங்கப்பட்டது. கற்பூரம் எரிய திருப்பித் தரப்பட்டது. அண்ணன் வணங்காமல் உட்கார்ந்து வெறுமனே தேரைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். ஒரு கணம் அவளையும் பார்த்தது போலிருந்தது. சற்று நரைத்து, கண்ணாடியணிந்து, வெற்று நெற்றியுடனுள்ள அவளை அடையாளம் தெரிந்திருக்காது. அவள் நகர்ந்து கூட்டத்தில் மறைந்து நின்றாள். சற்றுத் தள்ளி பல தெருக்களும் சந்துகளும் கிளை பிரிந்தன. அவற்றிலுள்ளோர் வரிசையாக பூஜைத் தட்டுகளை கொண்டு வந்தார்கள். பல பெண் முகங்கள் புதிதாகத் தோன்றின. நீண்ட காலத்தில் பழைய நினைவுகள் மங்கியிருந்தன. பதிலாக எண்ணற்ற புது ஞாபகங்கள் அடைத்துக்கொண்டிருந்தன. அவளுக்கு மயக்கம் வரும்போலிருந்தது. அது அவ்வப்போது தோன்றுவது. அப்படியே மயங்கி விழுவாள். சிறிது நேரத்தில் தெளிந்து எழுவாள். மீண்டும் மெதுவாக நினைவு திரும்பும்.                                                                  

தேர் மீண்டும் புறப்பட்டது. சந்திரகலா தயக்கத்துடன் பின் தொடர்ந்தாள். தான் பிறந்து வளர்ந்த வீட்டைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க விரும்பினாள். முதலில் யாருடனாவது பேச நினைத்தாள். பிறகு முழுதாக இழந்த உறவை புதுப்பிக்கத் தோன்றவில்லை. அவள் எங்கோ கண்காணாத இடத்தில் வாழ்வதாக நினைத்துக்கொண்டிருக்கட்டும். அவர்களின் வறட்டுக் கௌரவம் ஒருபோதும் மறையாது. அவள் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டிருந்தாள். யாரும் அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியாது. இருபக்கமும் வீடுகள் உயர்ந்தும் தாழ்ந்துமிருந்தன. இன்னும் சிலவற்றைக் கடந்தால் கோயிலை நெருங்கலாம். பின்னாலிருந்து தேர் பல எறும்புகள் சேர்ந்து இழுத்துச் செல்லும் பண்டம் போலிருந்தது. அதில் ஒவ்வொருவரது பங்கும் முக்கியம். கடைசியாகத் தேர் கோயிலை அடைந்தது. அதை திருப்பி நிலையில் நிறுத்துவது மேலும் கடினமானது. கூட்டத்தில் ஆராவாரம் எழுந்தது.

சந்திரகலாவும் கோயிலுக்கு வந்தாள். எதிரில் கடைகள் நிறைந்திருந்தன. விளையாட்டுப் பொம்மைகளும் அலங்காரப் பொருட்களும் ஆபரணங்களும் விற்கப்பட்டன. கோயில் பந்தலிலும் கடைகள் விரிக்கப்பட்டிருந்தன. அவளுக்கு நிற்க முடியாமல் சோர்வேற்பட்டது. தலை சுற்றி வேர்த்து ஒழுகியது. எங்காவது கால்களை நீட்டிப் படுக்கத் தோன்றியது. சற்று ஓய்வெடுத்தால் உடல் நலம் சீராகும். சொந்த மண்ணில் இறந்தாலும் நன்றாயிருக்கும் என்றும் தோன்றியது. பக்கத்தில் கடவுள் வாகனங்களின் கொட்டகைக் கதவுகள் சாத்தியிருந்தன. முழுக்கைச் சட்டையுடன் ஒருவர் காவலுக்கு நின்றிருந்தார். அவரை முன்னெப்போதோ பார்த்த நினைவு எழுந்தது. அவள் நெருங்கி “எனக்கு தலை சுத்தி மயக்கம் வருது. கொஞ்ச நேரம் ஓய்வெடுக்கணும்” என்றாள். அவர் கொட்டகைக் கதவுகளை திறந்தார். “இங்க மட்டும்தான் இடமிருக்குது” என்றார்.

சந்திரகலா கொட்டகைக்குள் நுழைந்தாள். உள்ளே அரையிருட்டு சூழ்ந்திருந்தது. மரப் பீடங்களின் மேல் கடவுள் வாகனங்கள் நின்றிருந்தன. யானை, சிங்கம், யாளி, குதிரை, பாம்பு, கருடன், அன்னம் என்று வரிசையாயிருந்தன. அவளை கண்ணிமைக்காமல் உற்றுப் பார்த்தன. யானையின் நீண்ட தும்பிக்கை மெல்ல அசைந்தது.  பாயும் குதிரை பிடரி மயிரை சிலிர்த்தது. சிங்கம் அடித்தொண்டையில் உறுமியது. அன்னப் பட்சியின் வெண் சிறகுகள் படபடத்தன. கருடாழ்வார் மௌனமாக கண்களை உருட்டினார். அவள் யானையின் கனத்த காலடியில் சாய்ந்தாள். கீழே தூசி படர்ந்திருந்தது. வௌவால்களின் கார மணம் கமழ்ந்தது. காற்று வீசாமல் புழுங்கியது. அவள் களைப்புடன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். நீண்ட தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தாள். எவ்வளவு நேரம் மயங்கிக் கிடந்தாள் என்று தெரியவில்லை. யாரோ தொட்டு எழுப்பினார்கள். அவள் மெல்ல கண்களைத் திறந்தாள். அறங்காவலர் பாலசுப்பிரமணியன் குனிந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். பக்கத்தில் காவல்காரர் நின்றிருந்தார். “ராஜி, எழுந்து பாரும்மா” என்றது பாலசுப்பிரமணியனின் கனிந்த முகம். தன்னுடைய செல்லப்பெயரால் அழைக்கப்பட்டதில் சந்திரகலா மகிழ்ந்தாள். அருகிலுள்ள யானையின் தும்பிக்கையை பற்றியபடி எழுந்தாள். காவல்காரர் குடிநீர் பாட்டிலை நீட்டினார். அவள் தாகம் தீர குடித்து முகம் கழுவினாள். மறுபடியும் உயிர் பெற்றது போலிருந்தது. “அது என்னை வீட்டில கூப்பிட்ட பேர்” என்றாள் புன்னகைக்க முயன்று. “எனக்கு நல்லாத் தெரியும். நீ ரொம்பப் பசியாயிருக்க. நம்ம வீட்டுக்குப் போகலாம்” என்று பாலசுப்பிரமணியன் கோயில் கொட்டகையிலிருந்து வெளியில் வந்தார். நான்காவது தெருவில் வேகமாக நடந்தார். அவள் பின் தொடர்ந்தாள்.                                                     

000

மு.குலசேகரன்

முழுப் பெயர் மு. குலசேகரபாண்டியன். மு. குலசேகரன், குலசேகரன் ஆகிய பெயர்களில் எழுதி வருகிறார். வேலூர் மாவட்டம், பாபனபள்ளி பிறந்து வளர்ந்த ஊர். வாணியம்பாடி அருகிலுள்ள புதூரில் வசிக்கிறார். ‘ஓரு பிடி மண், ‘ஆயிரம் தலைமுறைகளைத் தாண்டி’ என்ற இரண்டு கவிதைத் தொகுப்புகள், அருகில் வந்த கடல், புலி உலவும் தடம் என்ற சிறுகதை தொகுப்புகள், உற்ற சொல்லைத் தேடி என்ற கட்டுரை தொகுப்பு ஆகியவற்றின் ஆசிரியர்.