கொடி மலர் பூக்கும் கற்பூர கிளுவை : எம்.கோபாலகிருஷ்ணன்

இந்திய நாவல்களை வாசிக்கத் தொடங்கிய காலத்தில், சிறந்த இந்திய நாவல் என்று அப்போது குறிப்பிடப்பட்ட நாவல் தாராசங்கர் பந்தோபாத்யாயாவின் ‘ஆரோக்கிய நிகேதனம்’. தமிழில் மொழிபெயர்த்தவர் த.நா.குமாரசுவாமி.  இன்னும் சிலர் அதீன் பந்தோபாத்யாயாவின் ‘நீலகண்ட பறவையைத் தேடி’ (தமிழில் சு.கிருஷ்ணமூர்த்தி ) நாவலைச் சுட்டுவார்கள்.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் இந்திய நாவல்களைப் பற்றிய பேச்சு வந்தபோது அண்ணாச்சி வசந்தகுமார் ‘குடும்பம் சிதைகிறது’ நாவல்தான் இந்திய அளவில் எழுதப்பட்ட சிறந்த நாவல் என்றார். அதை நான் வாசித்திருக்கவில்லை. நண்பர்களிடம் விசாரித்தேன். கிடைக்கவில்லை. எஸ் எல் பைரப்பாவின் ‘பருவம்’ நாவலை பாவண்ணன் மொழிபெயர்த்திருந்தார். அவரிடமும் ‘குடும்பம் சிதைகிறது’ கிடைக்கவில்லை. பிறகு வெகு காலம் கழித்தே எச்.வி.சுப்ரமணியம் மொழிபெயர்த்த அந்த நாவலை வாசிக்க வாய்த்தது. ஒரு முறை சிருங்கேரிக்கு சென்றிருந்த சமயத்தில் துங்கபத்ரா நதியில் நீராடிக் கொண்டிருந்தபோது ‘குடும்பம் சிதைகிறது’ நாவலில் வரும் ஒரு முக்கியமான காட்சியைப் பற்றி மீண்டும் பேச்சு வந்தது. சுற்றுலா முடிந்து வந்ததும் அந்த நாவலை வாசிக்கும் ஆவலுடன் புத்தக அலமாரியில் தேடினேன். கிடைக்கவில்லை. மனதுக்கு மிக நெருக்கமான ஒரு நாவல். இந்தியக் குடும்ப அமைப்பு, உறவுகளுக்குள் உள்ள நெருக்கமும் விலகலும், மனிதர்களை பகடையாக்கும் சுயநலம், பெண்களின் உள ஆழங்கள் என அந்த நாவல் கொண்டிருக்கும் நுட்பங்கள் வியப்பில் ஆழ்த்துபவை.

‘குடும்பம் சிதைகிறது’, ‘பருவம்’ நாவல்களின் மூலமாக எஸ்.எல்.பைரப்பா இந்திய நாவலாசிரியர்களின் பட்டியலில் முதன்மையான இடத்தைப் பெற்றிருக்கிறார். அவரைப் பற்றி வாசிக்க நேரும்போதெல்லாம் அவர் எழுதிய இன்னொரு நாவலும் தவறாது குறிப்பிடப்படும். ‘வம்ச விருட்சம்’ என்ற அந்த நாவல் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்படவேயில்லை. ஒரு முறை பாவண்ணனிடம் அதைப் பற்றி கேட்டதும் நினைவிருக்கிறது.

‘வம்ச விருட்சம்’ 1961ஆம் ஆண்டு வெளிவந்திருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட 60 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்த நாவல் தமிழில் மொழியாக்கம் கண்டுள்ளது. கன்னடத்திலிருந்து தமிழுக்கும் தமிழிலிருந்து கன்னடத்துக்கும் வெகுவேகமாக மொழியாக்கங்களைச் செய்து வரும் கே.நல்லதம்பிக்கு இந்த வாய்ப்பு அமைந்திருக்கிறது.

0

2

இந்திய சமூக வாழ்வில் குடும்பம் என்பது மிக முக்கியமான, தவிர்க்க முடியாத அலகு. சொத்து, பொருளாதாரம் என அனைத்தையும் கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் மிக்கது. மேலும், குடும்ப பாரம்பரியம் சார்ந்த பெருமிதங்களை பேணுவதும் அவற்றுக்கு சிறிதும் களங்கம் ஏற்படாதவாறு நடந்துகொள்வதும் வாரிசுகளின் கடமை என்று தொடர்ந்து அறிவுறுத்தப்படுவதுண்டு. இன்றும் கிராமங்களில் பாரம்பரியம் சார்ந்த பழக்க வழக்கங்களை, சடங்குகளை அக்கறையுடன் கடைபிடித்து வருவதைப் பார்க்க முடியும். அத்தகைய பாரம்பரியங்களும் சடங்குகளும் குறிப்பிட்ட பிரதேசத்தின் பண்பாட்டு கூறுகளாகவும் அமைகின்றன. ஒரு தனி மனிதனின் குணநலன்களை அவனது பாரம்பரியத்துடன் தொடர்புபடுத்திக் காட்டுவதும் உண்டு. இன்றைய நவீன உலகில் மாறிவரும் தலைமுறையினரிடம் இதுபோன்ற எண்ணங்களுக்கோ கருத்துகளுக்கோ பெரிய அளவு முக்கியத்துவம் கிடையாது. மரபும் பாரம்பரியமும் சம்பிரதாயமான அளவில் மட்டுமே கணக்கிலெடுத்துக் கொள்ளப் படுகின்றன. ஒருசில குடும்ப நிகழ்வுகளில் மட்டும் இந்த வழக்கங்கள் இன்னும் கடைபிடிக்கப்படுகின்றன. இன்றைய தலைமுறையினருக்கு இவற்றில் அந்த அளவுக்கு ஆர்வமோ நம்பிக்கையோ இருப்பதில்லை. கல்வியும் விடுதலைக்குப் பிறகு ஏற்பட்ட வளர்ச்சியும் கருத்தளவில் ஆழமான மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன.

ஆதிவாசியாக வேட்டையாடித் திரிந்துகொண்டிருந்த தனி மனிதன், பிறருடன் சேர்ந்து வாழத் தலைப்பட்ட காலத்திலிருந்தே சில கட்டுப்பாடுகள், வரையறைகள் உருவாக்கினான். அவ்வாறான நிபந்தனைகள் பெரும்பாலும் சுயநல நோக்கில் அமைந்தவையே. பரிணாம வளர்ச்சியின் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் அவ்வறான கட்டுப்பாடுகள், நிபந்தனைகள் ஒன்றிணைந்து ஒழுக்க நியதிகளாக உருப்பெற்றன. சமூக வாழ்வின் அடிப்படை கூறுகளாக அமைந்தன. அவற்றை வலியுறுத்தும்பொருட்டு பாவ, புண்ணிய அம்சங்கள் சேர்க்கப்பட்டன.

தனி மனிதனுக்கும் சமூக நெறிகளுக்குமான உறவு தொடர்ந்து மறுபரிசீலனைக்கும் விமரிசனங்களும் உள்ளாகி வருகின்றன. ஒருவகையில் கலை, இலக்கியங்கள் இந்த மறுபரிசீலனைகளுக்கும் விமரிசனங்களுக்கும் பங்களிக்கின்றன. 

3

‘வம்ச விருட்சம்’ 1961ஆம் ஆண்டு வெளியானபோதும், இந்திய விடுதலைக்கு சற்று முந்தைய காலகட்டத்திலேயே நாவல் நிகழ்கிறது. மைசூர், நஞ்சன்கோடு பகுதியை களமாகக் கொண்டிருக்கிறது.

வாழ்க்கை குறித்த அடிப்படையான சில கேள்விகளை இந்த நாவல் எழுப்புகிறது. எது வாழ்க்கை?

ஒவ்வொரு தனிமனிதனுக்கும் அவனுக்கான வாழ்வு உள்ளது. மேலோட்டமாக பார்த்தால் அவன் தன் வாழ்வை சுதந்திரமாக வாழ அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறான் என்றே தோன்றும். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல. எந்தவொரு மனிதனும் தன் விருப்பப்படி வாழ்ந்துவிட முடியாது. அவனுடைய சுதந்திரத்துக்கும் எல்லைகள் உண்டு. அந்த எல்லைகளை வகுக்க குடும்பம், சமூகம், அரசு போன்ற வலுவான அமைப்புகள் உண்டு.  அந்த அமைப்புகள் வகுத்திருக்கும் சில வரைமுறைகளுக்கு ஏற்பவே தன் வாழ்வை அவன் அமைத்துக் கொள்ள முடியும். அவனுடைய பெரும்பாலான நடவடிக்கைகள் அத்தகைய அமைப்புகளின் அனுமதிக்கு உட்பட்டே இருக்க முடியும்.  

சாதாரண நடைமுறை வாழ்க்கைக்கே இத்தகைய கட்டுப்பாடுகள் இருக்கும்போது விதவை மறுமணம், இருதார மணம் போன்ற சமூகத்தின் ஒப்புதல் எளிதில் கிடைக்காதவற்றுக்கான தடைகள் எண்ணற்றவை. நேரடியாக இவை மறுக்கப்படாது போனாலும் மறைமுகமாக பல சங்கடங்களை ஏற்படுத்தும். உளவியல் அழுத்தங்களுக்குக் காரணமாக அமையும். கணவனை இழந்த பெண் தலையை மழித்துக்கொண்டு ‘மடி’யைக் கடைபிடிக்கவேண்டும், வெளியில் வராமல் இருண்ட அறைக்குள் அடைந்து தன் வாழ்வை முடித்துக் கொள்ளவேண்டும் போன்ற நிர்ப்பந்தங்கள் விதிக்கப்பட்டிருந்தன. இதுபோன்ற கட்டுப்பாடுகள் இன்றைய வாழ்வுக்கேற்ப வேறு வடிவங்களில் உள்ளன.

என்றால் ஒரு தனி மனிதனின் சுதந்திரம் எல்லைகளின்றி இருக்க வேண்டுமா? அவ்வாறு ஒவ்வொரு மனிதனும் கட்டற்ற சுதந்திரத்துடன் வாழத் தலைப்பட்டால், சமூக வாழ்வு குழப்பத்துக்கு உள்ளாகாதா? யாரும் யாரையும் நெறிப்படுத்த முடியாதபோது, கேள்வி கேட்க முடியாதபோது மனித உறவும் அதன் விளைவான பிற அமைப்புகளும் உருவாவதோ நடைமுறைப்படுத்தப்படுவதோ சாத்தியமில்லை. எனவே, மனிதன் தன்னுடைய சுமுகமான வாழ்வின் பொருட்டு தானாக ஏற்படுத்திக் கொண்ட சில வரைமுறைகளே இந்த அமைப்புகளை உருவாக்கின. அதன் பின், அந்த அமைப்புகளின் நியதிகளுக்கு கட்டுப்பட்டு வாழ வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்படுகிறது. ஒரு கட்டத்தில் அந்த அமைப்புகள் தனி மனித வாழ்வை நிர்வகிக்கும் அதிகாரம் கொண்டவையாக மாறும்போது மனிதன் மீண்டும் தன் சுதந்திரம் பற்றிய கேள்விகளை எழுப்ப நேர்கிறது.

சுதந்திரம் குறித்த இந்த கேள்வி எழும்போது தனி மனித விருப்பம் முக்கியமா, சமூக அங்கீகாரம் முக்கியமா என்ற உளமோதல் ஏற்படும். சம்பிரதாயமான மரபார்ந்த மனிதர்கள் சமூகத்தை ஒட்டியே வாழவேண்டும் என்றே சொல்வார்கள். ஆனால், தனி மனித விருப்பத்தை சமூக வரைமுறைகள் மறுப்பதால் ஏற்படும் விளைவுகளை சந்திப்பவர்கள் இதற்கு எதிரான தரப்பையே சார்ந்திருப்பார்கள். இரண்டு தலைமுறைகளுக்கு இடையிலான இந்த மோதல்களும் மீறல்களுமே குறிப்பிடத்தகுந்த பல சமூக மாற்றங்களுக்கு காரணமாக அமைந்துள்ளன. தனிமனிதனும் சமூகமும் தொடர்ந்து தம்மை மறு பரிசீலனை செய்துகொள்ளும் வாய்ப்புகளை இந்த முரண்களும் மோதல்களும் உருவாக்கித் தருகின்றன. இந்த மறுபரிசீலனைகளின் வழியாகவே ஏற்கெனவே உருவாக்கி வைத்திருக்கும் நியதிகளும் கோட்பாடுகளும் வரையறைகளும் மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகின்றன.  

‘தனிமனிதனின் விருப்பத்துக்கும் சமூக நெறிகளுக்குமான  மோதல்களும் முரண்களும் இணைந்தே மனித வாழ்க்கையை தீர்மானிக்கின்றன’ என்ற இந்த அடிப்படையை, கிட்டத்தட்ட இருபதாண்டு கால அளவில் மைசூர், நஞ்சன்கோடு பகுதியைச் சேர்ந்த இரண்டு குடும்பங்களைச் சேர்ந்த ஆறு முதன்மை கதாபாத்திரங்களைக் கொண்டு ஆழமான விவாதத்துக்கு உட்படுத்தியிருக்கிறார் பைரப்பா.

வம்ச தூய்மையை வலியுறுத்தும் பண்டிதர், அதற்கு எதிரான காரியத்தில் இறங்கும் மருமகள் என்பது நாவலின் ஒரு மையம். எடுத்துக்கொண்ட லட்சியத்துக்காக கட்டிய மனைவியை விட்டுவிட்டு இன்னொரு பெண்ணை மணந்துகொள்ளும் சதாசிவ ராயர், இரண்டாவது மனைவியின் விருப்பங்களை பொருட்படுத்துவதில்லை என்பது இன்னொரு மையம். இந்த இரண்டு மையங்களை குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஆழ்ந்து ஆராய்வதே நாவலின் பலம்.

இந்த மோதல்களுக்கு நடுவே நேரடியாக இதில் தொடர்பில்லாத ஆனால் இதன் விளைவுகளைச் சந்திக்க நேரும் பிற கதாபாத்திரங்களின் நிலையும் அதனால் எழும் கேள்விகளும் முக்கியமானவை. பண்டிதரின் மனைவி பாகீரதம்மா, ராயரின் மனைவி முதல் மனைவி நாகலட்சுமி, இரண்டாம் மனைவி கருணா ரத்னே, பண்டிதரின் பணியாள் லட்சுமி, காத்தியாயினியின் மகன் சீனி ஆகியோர் எழுப்பும் கேள்விகளும் உறவுகள் சார்ந்தும் வாழ்க்கை குறித்துமான அவரவர் தரப்புகளுக்கு வலு சேர்க்கின்றன.  

அற வாழ்வு, மரபைப் பேணுதல், லட்சியத்தை அடைதல் என ஆண்கள் தங்களின் நோக்கத்துக்காக மட்டுமே வாழும்போது அவர்களுக்கு இணையாக வாய்க்கும் பெண்களின் இருப்பு பொருளற்றுப் போகும் அவலமும் அபத்தமும் எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் நியாயப்படுத்த முடியாதவை. ‘திருமணம் என்பது குடும்ப தர்மத்தை நிறைவேற்றும் ஒரு சடங்கு. வம்சத்தை தளைக்க உருவாக்கப்பட்ட ஏற்பாடு. பிள்ளையைப் பெற்றுத் தருவதோடு மனைவியின் கடமை முடிந்துவிடுகிறது’ என்று நம்புகிறவர் பண்டிதர், ‘மகத்தான லட்சியத்தை நோக்கிய பயணத்தின்போது குடும்ப வாழ்வும் மனைவியும் அதற்கு நிறைவேற்ற ஒத்துழைப்பவராக இல்லாதபட்சத்தில் அந்த உறவு அன்றாடத்தின் தொல்லையாகவே மாறும்’ என்றும் ‘லட்சியத்தை அடைய சமநோக்குள்ள பெண் சகபயணியாக இருக்கலாம். அதைத் தவிர்த்து பிற எளிய சாமானிய ஆசைகளுக்கு உரிமைகளுக்கு அவள் இடம்கொடுக்கலாகாது’ என்றும் வலியுறுத்துபவர் ராயர். இந்த இருவரும் சொல்லும் காரணங்கள் வெவ்வேறாக இருப்பினும் பெண்களைக் குறித்த மனநிலை ஒன்றுதான்.  

இதற்கு மாறாக, பெண்களின் மனநிலை, ஆண்களின் குறுகிய பார்வையை நுட்பமாக விமர்சிப்பதாக அமைந்துள்ளது. பண்டிதருக்கு இல்லற சுகத்தை அளிக்க முடியாத நிலையில் வீட்டுப் பணியாளான லட்சுமியை இணங்கச் செய்கிறார் பாகீரதம்மா. லட்சுமியும் அதற்கு சம்மதிக்கிறார். பண்டிதர் வலியுறுத்தும் அறத்துக்கும் தூய்மைவாதத்துக்கும் எதிரான செயல்பாடு என்பதை இருவரும் உணராதவர்கள் அல்ல. ஆனால்,  அவர்களுக்கு ஆழமான அறநெறிகளையும் கோட்பாடுகளையும்விட, அன்றாட வாழ்வின் எளிய சந்தோஷங்களே அப்போதைக்கு முக்கியம்.  அந்தந்த நாளைக் கடந்து எதிர்காலத்தை பற்றி யோசிப்பதில்லை. ஆராய்ச்சியிலும் நூல் உருவாக்கத்திலும் உதவும்பொருட்டு சதாசிவ ராயரை மணந்துகொள்ள சம்மதிக்கும் கருணா ரத்னே, வேறெந்த சாதாரண விருப்பங்களுக்குக் கூட இடம் கொடுக்கக்கூடாது என்ற நிபந்தனையையும் கூடவே ஏற்றுக்கொள்வது ஒருவித தியாக மனநிலை.

இந்த மூவருக்கும் மாறாக, மிகத் துணிச்சலுடன் எல்லாவற்றையும் மறுத்து தன் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப ராஜாராவை மணந்துகொள்ளும் காத்தியாயினி தன் வயிற்றில் கருக்கள் தங்காதபோது பாவ புண்ணியம் சார்ந்த குற்றவுணர்ச்சிக்கு ஆளாகிறார். இறுதியில் மன்னிப்பு கேட்டபின்பே மரணமடைகிறார்.

எது சரி, எது தவறு என்கிற இருமைகளின் மோதல்களால் தன் காரியங்களை தீர்மானிக்க முடியாதவர்களாக இருப்பவர்கள் சதாசிவ ராயரும் காத்தியாயினியும். அவ்வாறான இருமையின்றி தன் வாழ்வைக் குறித்த தடுமாற்றமற்ற தெளிவான பார்வையைக் கொண்டவர்கள் சீனிவாச பண்டிதரும் கருணே ரத்னாவும். இந்த இரு எல்லைகளுக்கும் நடுவில் கொடுக்கப்பட்ட வாழ்வை அதன் சாதக பாதகங்களுடன் அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டிருப்பவர்கள் பாகம்மா, நாகலட்சுமி, லட்சுமி ஆகிய மூன்று பெண்கள்.  

கொடுக்கப்பட்டதை ஏற்றுக்கொண்டவர்களின் முடிவு சரியா, வேண்டியதை போராடி பெற்றுக்கொண்டவரின் முடிவு சரியா?

4

வாழ்க்கை, பண்பாடு, மனித இயல்பு ஆகியவற்றின் போக்குகள் குறித்து ஆழமாக உரையாடும் இந்த நாவல், நீண்ட விவாதங்களுடனும் உளமோதல்களுடனும் அமைந்திருப்பது இயல்பே. இதை ஒரு நாவலாக எழுதுவது என்பது சவாலான ஒன்று. எஸ்.எல்.பைரப்பாவின் புனைவுத் திறன் அந்த சவாலை பல்வேறு நுட்பங்களுடன் மிகத் திறமையாகக் கையாண்டிருக்கிறது.  

1960களில் எழுதப்பட்டிருக்கும் இந்த நாவலின் குறிப்பிடத்தக்க புனைவம்சமாக அமைந்திருப்பது நாவலின் பகுதியாக அமைந்துள்ள இதன் உட்பிரதிகள்.      

சதாசிவ ராயர் எழுதும் ‘இந்தியப் பண்பாட்டின் வரலாறு’ என்ற பெருநூல், நாவலில் தன்னிச்சையாக இடம் பெற்றிருக்கும் ஒன்றல்ல. அவர் ஒரு பேராசிரியர். ஆய்வு செய்து எழுதுகிறார் என்பதால் இடம் பெற்றிருக்கும் ஒன்றல்ல. இந்த நூல் இந்தியப் பண்பாட்டு வரலாற்றைப் பேசுகிறது. இந்தியப் பண்பாடு தனிமனிதனின் மீது விதிக்கிற, கட்டுப்படுத்துகிற சில நியமங்களை, நிபந்தனைகளையும் அதன் சாதக, பாதகங்களையும் இந்த நாவல் ஆழமாக விதிக்கிறது. எந்தவொன்றை நோக்கி இந்த நாவல் கேள்விகளை எழுப்புகிறதோ, அது உருவாகி வந்த பாதையைக் குறித்து நாவலின் முதன்மை கதாபாத்திரம் ஆய்ந்து எழுதுகிறது. அதுவே தன் வாழ்க்கை என்று வேறெதையும் பொருட்படுத்தாமல் அதிதீவிரமாக ஈடுபடுகிறது. அந்தவொரு காரியத்துக்காக   இந்தியப் பண்பாடு விதிக்கக் கூடிய முக்கியமான அம்சத்தையே மீறவும் செய்கிறது. எனவே, நாவல் தன்னுடைய முதன்மை  கதாபாத்திரத்தைக் கொண்டே தன்னை விவாதத்துக்கு உட்படுத்திக் கொள்கிறது என்பது முக்கியமானது. அந்த வகையில் சதாசிவ ராயர் எழுதும் நூல் இந்த நாவலின் உட்பிரதியே.

இதேபோல, ராஜாராவ் எழுதி இயக்கும் ‘மூலாதாரம்’ என்ற நாடகமும் இந்த நாவலின் இன்னொரு உட்பிரதியாக அமைந்திருக்கும் ஒன்றுதான்.   ‘எப்போதும் புதியவளாக, நிரந்தர ஆற்றலுடன் இருக்கும் பிரகிருதி (இயற்கை)யை செயற்கை அறத்தால் கட்டிப்போடுவது அநீதி. இயற்கை என்றும் இளமையானவள். அதன் அழகான மெய்வடிவத்தை அழிக்க நினைக்கும் அறம் தன்னைத் தானே அழித்துக்கொள்ளும்’ என்பது அந்த நாடகத்தின் அடிப்படை. இது நாடகத்தின் கதாபாத்திரம் சொல்வதுதான். ஆனால், அது நாடக வசனம் மட்டுமல்ல. அந்த கதாபாத்திரத்தை ஏற்று நடிக்கும் காத்தியாயினி தன் வாழ்வைக் குறித்து எழுப்பும் கேள்விகள் அவை. ஒரே வருடத்தில் கணவனை இழந்த ஒரு இளம்பெண்ணுக்கு இயல்பாக எழும் கேள்விகளையும் விழைவுகளையும் அவற்றின் அடிப்படையில் எடுக்கும் துணிச்சலான முடிவையும் குறிப்புணர்த்துவதாகவே இந்த நாடகம் நாவலின் ஒரு பகுதியாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

கபிலை நதிக்கரையில் அமைந்திருக்கும் நஞ்சன்கூடு கிராமத்தையும் மைசூரையும் பின்னணியாகக் கொண்டிருக்கும் இந்த நாவலில் விவரிக்கப்பட்டிருக்கும் இயற்கைச் சூழல்கள் பல சந்தர்ப்பங்களில் அந்தந்த கதாபாத்திரங்களின் மனவோட்டங்களுக்கு ஏற்ப அமைக்கப்பட்டுள்ளன. நஞ்சன்கோட்டுக்கும் மைசூருக்குமான காத்தியாயினியின் ரயில் பயணங்கள், சாம்ராஜபுரம் ரயில்நிலையத்தையொட்டிய சுடுகாட்டில் சிதைகள் எரியும் காட்சி, அதன் பிறகான மலையேற்றம், நந்திமலையில் சதாசிவ ராயரும் கருணாவும் மேற்கொள்ளும் நடைப்பயணங்கள் ஆகியவற்றை உதாரணமாகக் குறிப்பிடலாம். சதாசிவ ராயரும் கருணாவும் ஆராய்ச்சி மேற்கொள்ளும் பல்கலைக் கழக அறையின் சூழலும் அவர்களுடைய வீடும் எடுத்த காரியத்தில் அவர்கள் கொண்டிருக்கும் தீவிரத்தை காட்டுவதாக அமைந்துள்ளன.

பண்டிதரின் வீட்டுக் கொல்லையில் இருக்கும் கற்பூரக் கிளுவை மரத்தில் ஒரு மல்லிகைக் கொடி. கிளுவை மரம் காய்ந்து போவதைக் கவனித்த காத்தியாயினி பண்டிதரிடம் சொல்கிறாள். அதைக் கவனித்த பண்டிதர் ஒரு ஆளை வரவழைத்து காய்ந்த மரத்தை எச்சரிக்கையுடன் வெட்டி எடுக்கிறார். மல்லிகைக் கொடியை பழுதுபடாமல் விடுவித்து அருகில் ஒரு மூங்கில் தடியை நட்டிப் படரவிடுகிறார். இன்னொரு கற்பூர கிளுவையை பக்கத்தில் ஊன்றி தண்ணீர் ஊற்றுகிறார். இரண்டொரு வாரங்களில் மரம் தளிர்விட, மல்லிகைக் கொடியை மரத்தில் படவிடுகிறார். காய்ந்த மரத்தோடு சேர்ந்து மல்லிகையும் காய்ந்துவிடும் என்று கவலைப்பட்ட காத்தியாயினிக்கு பூத்துச் சொரியும் மலர்களும் அவற்றின் மணமும் மகிழ்ச்சியளிக்கின்றன.

பண்டிதர் வீட்டுக் கொல்லையில் காட்டப்படும் கிளுவை மரமும் மல்லிகைக் கொடியும் நாவலின் இரு ஆழமான படிமங்களாக உருமாறிவிடுகின்றன. இதேயளவுக்கு தாக்கத்தைத் தரும் இன்னொரு படிமம் நஞ்சன்கோடு கிராமத்துக்கும் மைசூருக்கும் இடையிலான ரயில் பயணம். அது மரபுக்கும் நவீனத்துக்குமான பயணமாக மாறிவிடுகிறது.

முதன்மை கதாபாத்திரங்களின் மனவோட்டங்கள் அதிகமும் இடம் பெற்றிருக்கும் இந்த நாவலின் சில அத்தியாயங்களை பைரப்பாவின் அபாரமான புனைவாற்றலுக்கு உதாரணமாகக் குறிப்பிடலாம்.

அன்றிரவு சதாசிவராயர், கருணாவை திருமணம் செய்யும் தன் முடிவை மனைவி நாகலட்சுமியிடம் தெரிவிக்க நினைக்கிறார். வழக்கத்துக்கு மாறாக விரைவிலேயே படுக்கை அறைக்கு வந்து ‘நாகூ’ என்று அவளை அழைப்பதை அவரது விழைவாகப் புரிந்துகொண்டு ஆதரவாக தழுவிக்கொள்கிறாள் மனைவி. நலிந்த அவர் உடல் நலம் குறித்து கவலை கொள்கிறாள். அவரது மன உறுதி கரைகிறது. கண்ணீர் விடுவதைக் கண்டு அவரை ஆறுதல் படுத்துகிறாள். குழந்தையை இறுகத் தழுவிப் படுத்திருக்கும் அன்னையைப் போல அவரைத் தழுவிக் கிடக்கிறாள். தூங்க முடியாமல் அவளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார் சதாசிவ ராயர். இந்த அத்தியாயத்தில் பைரப்பா காட்டும் எளிய குடும்பச் சித்திரம் மிக முக்கியமானது. பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் தம்மைப் பொருட்படுத்தாத கணவர்களை, மனைவிகள் மிக எளிய, பாசாங்கற்ற நடவடிக்கைகளால் வெற்றிகொள்ள முடியும் என்பதைக் காட்டும் நுட்பமான பகுதி.

கர்ப்பப் பை பலவீனம் என்பதால் உடல் உறவு மறுக்கப்பட்ட நிலையில் பாகீரதம்மா, தன் கணவரின் வேட்கையை நிறைவேற்றும் பொருட்டு பணியாள் லட்சுமியை சம்மதிக்கச் செய்கிறாள். கணவரிடமும் பக்குவமாக எடுத்துச் சொல்கிறாள். லட்சுமி அறையில் காத்திருக்க, அங்கு செல்ல விரும்பியும் முடியாது தவிக்கிறார் பண்டிதர். அறம் சார்ந்த அவரது மனநிலை அவரைத் தடுக்கிறது. அதே நேரம், அவருக்காக விருப்பத்துடன் காத்திருக்கிறாள் லட்சுமி. கணவனை இழந்தவள். சிறு வயதிலிருந்தே பண்டிதரின் மீது சற்றே விருப்பம் கொண்டவள். ஆசைக்காக இல்லாவிடினும் கடமையின் பொருட்டு அவரோடு சேர்வதற்காக தவிப்புடன் எதிர்பார்த்திருக்கிறாள். மூவருக்குள் அந்த இரவில் நடக்கும் ஊசலாட்டத்தை காட்டும் இந்த அத்தியாயமும் நாவலின் மிக முக்கியமான ஒன்று. 

5

ஒரு நாவல் முடிவில் நம்முள் எழுப்பும் கேள்விகளும் சிந்தனைகளுமே அந்த நாவலின் தர வரிசையை நம்முள் நிறுவும். 1965இல் எழுதப்பட்டிருந்தாலும் இந்த நாவல் முன்னிறுத்தும் விவாதங்கள் இன்றும் பொருள்மிக்கவை. மரபுக்கும் நவீனத்துவத்துக்குமான மோதல்களும் ஊசலாட்டங்களும் காலத்துக்கும் நீடிப்பவை. முற்றுப்பெறாதவை. அந்த மோதல்களின் வழியாக அடையும் மாற்றங்களைக் கொண்டு மரபை மேலும் நெருங்கிப் புரிந்துகொள்ளவும் நவீனத்தை அணுகி விமர்சிக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது. வம்ச விருட்சம் நாவலும் அத்தகைய சாத்தியங்களைக் கொண்டிருக்கிறது.

வம்ச விருட்சத்தின் புனிதத்தைப் பேணுதலையே வாழ்க்கையாக கொண்ட பண்டிதர், உண்மையில் தன் பிறப்பின் ரகசியத்தை அறிந்த பின் நொறுங்கி, மரபின் மீதான நம்பிக்கையைத் துறந்திருக்க வேண்டும். இயல்பில் அதுவே நடக்கும். ஆனால், பண்டிதர் அவ்வாறான முடிவுக்கு வருவதில்லை. எப்போதும் போல சமநிலையுடன் அணுகி முழுமையான துறவறத்தை மேற்கொள்கிறார். இவ்வாறான உறுதியான மனநிலைக்கு மரபின் வழியாக அவர் வாழ்க்கையைப் பக்குவத்துடன் புரிந்துகொள்ள முடிந்துள்ளது என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இன்னொரு பக்கம், அறக் கட்டுப்பாடுகளைவிட தனிமனித விருப்பமே முக்கியம் என்று துணிச்சலுடன் குடும்பத்திலிருந்து வெளியேறி, மறுமணம் புரிந்துகொள்ளும் காத்தியாயினி இறுதியில் தனது வாழ்வின் துயரங்களுக்கு அத்தகைய பாவங்களே காரணம் என்று குற்றவுணர்ச்சி கொள்கிறாள். இறுதியில் பண்டிதரிடமும் தன் மகனிடமும் மன்னிப்பைக் கோரிய பின்பே மரணமடைகிறாள். காத்தியாயினியின் இந்த முடிவு நவீன மனத்தையும் அதன் முடிவுகளையும் விமர்சிக்கும் விதமாக அமைந்திருப்பதைக் கவனிக்கலாம்.

எழுதப்பட்ட காலகட்டத்தை வைத்துப் பார்க்கும்போது இந்த நாவல் எழுப்பியிருக்கும் விவாதங்கள் முக்கியமானவை. விடுதலைக்கு முன்னும் பின்னுமான காலகட்டத்தில் இந்தியச் சூழலில் பெண்களின் வாழ்க்கை குறித்த பார்வையில் ஏற்பட்ட  மாற்றங்களுக்கு இத்தகைய விவாதங்களும் காரணமாயின. இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்து ‘வம்ச விருட்சம்’ தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்பட்டிருக்கும் இன்றைய சூழலில் இந்த விவாதங்களுக்கு இன்னும் இடம் இருக்கிறது என்பதே இந்த நாவலின் சமகாலப் பொருத்தத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது.

0

வம்ச விருட்சம் – எஸ்.எல்.பைரப்பா

கன்னடத்திலிருந்து தமிழில்  – கே.நல்லதம்பி எழுத்து பிரசுரம் வெளியீடு – மார்ச் 2004 விலை ரூ600.00