விடுதலை உணர்விற்கான முழங்கால் : பாலசுப்ரமணியன் பொன்ராஜ்

ஓராயிரம் கிலோமீட்டர்கள் காரில் தனியாகச் செய்யப் போகும் பயணத்திற்கு நான் ஒரு பெயர் வைக்க விரும்பியிருந்தேன்.  ஆனால் அதை பயணத்தின் இடையே மறந்து விட்டேன்.  என்னுடைய விருப்பத்தின் கனம் மிகக் குறைவானதாக இருந்திருக்க வேண்டும், மறதியின் மிக மெல்லிய காற்று, நான் வைக்க விரும்பியிருந்த பெயரை அடித்துச் சென்று விட்டது.  தொலைந்த எண்ணங்கள் அல்லது சொற்கள் எப்போது மேஜையின் மீது ஏறி அமரும் என்பதை நம்மால் அறுதியாகச் சொல்ல முடியாது.  நாம் ஒன்றுமே செய்யாமல் நேரத்தையும், வாழ்க்கையையும் வீணடிப்பதாக மதிப்பிடும் போது, இவை இரண்டிற்கும் ஒரு தீவிரத்தன்மையை அளிப்பதற்காக, புறத்தேயிருந்து உதவி செய்யும் ஒரு கை நமது நினைவுகளின் பிணையத்தில் இருந்து ஏதேனும் ஒரு துயரத்தை, நாம் ஆழமெனக் கருதிய ஓர் எண்ணத்தை மேலே எடுத்து வந்து, ‘பார் உன் வாழ்க்கை அவ்வளவு தீவிரமற்றதல்ல’ என்று சொல்லும். 

தனியாகக் காரில் நெடும்பயணம் செல்லும் என் நெடுநாளைய விருப்பம் அப்படிச் செல்லும் வரை நிறைவேறாமல் இருந்ததற்கு என்னால் இரண்டு காரணங்களைச் சொல்ல முடிகிறது.  ஒன்று : நான் கார் ஓட்டுவதற்கு மிகத் தாமதமாகத்தான் கற்றுக் கொண்டேன், இரண்டு : ஒரு காரை வாங்கக் கூடிய அளவிற்கு (இந்திய மத்திய தர வர்க்கத்தின் கனவான ஸ்விஃப்ட் அல்லது ஏதேனும் ஏழு இருக்கைகள் உடைய ஒரு கார்) பொருளாதாரம் இருந்த போதும், பகுத்தறிவுக்கு உட்படுத்த முடியாத வகையில் நான் காரை புறக்கணித்திருந்தேன்.  பணக்காரர்கள் ஆவதற்கான தயக்கத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.  அது பல பின்புலங்கள், தகுதிகளால், இலட்சியங்களால் கிடைக்கப் பெறுவது.  ஆனால் மத்தியதர வர்க்கத்தை சேர்ந்தவனாக ஆவதற்கு தயக்கம் ஏதும் தேவையில்லாத,  வங்கிக்கடன் வாங்கக் கூடிய அளவிற்கு வருமானம் வந்தால் போதும். 

என் அம்மாவிடமும், தங்கையிடமும் என்னுடைய பெரும்பாலான முடிவுகளுக்கு ஒப்புதல் பெற விரும்புவதை ஒரு நல்ல குணமாக நான் எண்ணியிருந்த போதும், ஒருபோதும் அவ்வாறு பெற முனைந்ததில்லை.   புறப்படுவதற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு மட்டுமே அவர்களிடம் சொன்னேன்.  என்னைத் தடுப்பதைக் காட்டிலும், யாருக்கும் தீங்கிழைக்காத என்னுடைய சிறிய பிழைபாடுகளுக்கு அவர்கள் பழகி விட்டிருந்ததால், எங்கே, யாருடன் என்று மட்டும் கேட்டார்கள்.  நான் பயணத் திட்டத்தை விவரித்தேன்.  தங்கையிடம் சொன்னேன், நானும், நான் மிகவும் நேசிக்கும் தனிமையும் மட்டுமே செல்கிறோம் என்று.  நம்மைச் சுற்றி இருக்கும் பல மனிதர்களின் மதிப்பு, நாம் நமது தனிமையைக் காதலிக்கத் தொடங்கும் போது குறைந்து விடுகிறது.  தோல்வியை அல்லது ஒரு துயரத்தை ஒரு நல்ல கதையாகச் சொல்ல முடிந்தால், அக்கதையின் வெற்றியில் நமக்குக் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சியைப் போன்றது தனிமையோடு நாம் கொள்ளும் உறவின் மிகத் துயரமான தொடக்கத்தை நேசம் மிக்கதாக மாற்றும் தருணத்தில் பெறுவது.   

சாலையின் சபலமூட்டும் இடங்களை (temptation points) அடையாளம் கண்டு, அவற்றை கவனமாகக் கடப்பதை மூன்று சாலை விபத்துகளுக்குப் பிறகு ஓரளவிற்கு கற்றிருக்கிறேன்.  பைக்கை பழுது நீக்கம் செய்வதைப் போல கார்களைப் பழுது நீக்குவது எளிதானதல்ல.  நேர விரயம், அலைச்சல், அதிகப்படியான பணச் செலவை நம்மில் பலரும் தாங்கிக் கொள்ளும் திறனற்றவர்கள் (Unaffordable).  வளைவில் வேகமாக ஓட்டுதல், முன் செல்லும் வாகனத்தைக் கடப்பதைக் கணக்கிடுவதில் துல்லியமின்மை, கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை வேறு வாகனங்கள் ஏதுமில்லாததால் சட்டென நாம் எடுக்கும் அதிவேகம், தேவையில்லாத உள எழுச்சியை, பொருளற்ற ஆவேசத்தை நம்மில் தூண்டும் பாடல்களை அதிக சத்தத்தில் ஒலிக்க விடுதலும், அதில் இலயித்தலும், இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நமது தொடர்பாடலின் இதயத்துடிப்பாகவே மாறிவிட்ட செல்பேசிகளின் ஒவ்வொரு செய்தி அறிவிப்பிற்கும் (Notification), அழைப்பிற்கும் பதில் அளிக்க முனைவதுமான சபலங்களுக்கு ஆளாகாமல் ஒரு பயணத்தை முடிப்பது பாதுகாப்பானது மட்டுமல்ல அது ஒரு பயிற்சியும் கூட (எதற்கான பயிற்சி?). 

மதுரையை நெருங்கும் போது காற்றாலையின்  அலகை (Windmill blade) ஏற்றிச் சென்ற ஒரு நீண்ட லாரியை முந்துவதில் நான் சபலத்திற்கு ஆளானேன்.  பாதி நீளத்தைக் கடந்ததும், சிவப்பும், வெள்ளையுமாக வர்ணம் பூசப்பட்ட அலகு, என் காரின் மேற்பகுதியை வெட்டி விடும் தோற்றத்தில் லாரியில் இருந்து நழுவி நெருங்கி வருவதாக மிரண்டேன்.  வேகத்தைக் குறைக்கவும், கூட்டவும் முடியாத வகையில் சிக்கியிருந்தேன்.  லாரியின் நீளமோ முடிவில்லாமல் நீண்டிருந்தது, மணற்குன்று (Dune) திரைப்படத்தின் இராட்சத புழு நினைவில் எழுந்தது.  சபலமூட்டும் இடங்களைக் கடப்பதற்கென நான் வகுத்திருந்த விதிமுறைகளை ஒருமுறை எனக்கே நினைவூட்டினேன்.  அதன் ஒரு விதிமுறை எப்போதும் அருகே செல்லும் வாகனங்களை ஓட்டும் ஓட்டுநர்களின் கருணையின் மீது கொஞ்சம் நம்பிக்கை வை என்பது.  லாரியின் ஓட்டுநர் சற்று ஓரமாக ஒதுங்கி, எனக்கு வழி விட்டார்.  பின்புறம் பார்க்கும் கண்ணாடியில் அதன் முகத்தைப் பார்த்தேன்.  ஓர் இராட்சத அழகு.  

பல நாட்களாக லாரிகளை நான் குடும்ப பாரத்தை சுமக்கும் மனிதர்களைக் குறிக்கும் ஒரு நல்ல படிமமாகக் கருதி வருகிறேன் (ரேமண்ட் கார்வரின் ‘யானை’ சிறுகதை நினைவுக்கு வருகிறது).  பாரம் சுமப்பதின் கவித்துவ படிமம் லாரிகள்.  ஓசூரில் இருந்த நாட்களில், பாகலூர் சாலையில், மேம்பாலத்திற்கு அடியே திரும்பும் பெரிய லாரிகளின் (Tarus, Overdimensional Cargo, Tipper, Flatbed…) திணறலையும், ஓட்டுநர்களின் இலாவகத்தையும் வேடிக்கை பார்ப்பதை நான் தவிர்த்ததே இல்லை.  மூன்று ஜேசிபி இயந்திரங்களை ஏற்றிச் சென்ற ஒரு லாரியின் முகப்பில் வரைந்திருந்த ஓவியத்தை என்னால் இப்போதும் நினைவு கூர முடிகிறது.  வடக்கத்திய லாரிகளின் முகப்பு ஓவியங்கள், வர்ணங்களின் நேர்த்தியான கலவை ஏறக்குறைய முகமூடிகளை ஒத்திருப்பவை.  தமிழ்நாட்டு லாரிகள் தட்டையானவை, கட்டாயமாக ஒரு மாட்டின் ஓவியம் பக்கவாட்டில் வரையப்பட்டிருக்கும்.  லாரி ஓட்டுநர்களுக்கான ஆணுறைகளின் உறைகளில் லாரிகளின் முகப்பு ஓவியங்களைப் பயன்படுத்தும் ஒரு செய்தியை நான் முன்பு வாசித்திருக்கிறேன்.  நல்லவேளை அவை வடக்கத்திய லாரிகளில் வரையப்பட்ட ஓவியங்கள். 

என் முதல் நிறுத்தம், காலதாமதமாகச் சென்றதால் மூடப்பட்டிருந்த திருமோகூர் கோவில்.  முன்பே ஒருமுறை சென்றிருப்பதால் கோவிலுக்குப் போக முடியவில்லை என நான் வருந்தவில்லை.  கோயிலைக் காட்டிலும் குளம் எனக்கு மிகப் பிடித்தமானது.  அதை உத்தேசித்துதான் நான் அங்கு சென்றிருக்க வேண்டும்.   குளம் நீராலும், நீர் தாமரைகளாலும் நிறைந்திருந்தது.  படிக்கட்டில் அமர்ந்து வெகு நேரம் நீரில் என் பாதங்களை மூழ்கடித்திருந்தேன்.  குளக்கரை தடுப்புக் கம்பிகளின் பிம்பம் நீரில் வரைந்திருந்த சங்கேதங்களின் மறைகுறியீட்டு குறிப்புகளைக் கண்டுணர (Undecipher) முடியவில்லை. 

சற்று நேரம் குளத்தைப் பார்த்திருந்தேன்.  வெய்யில் இறங்கியதால் குளித்தேன்.  பிளாஸ்டிக் குடங்களை சைக்கிளில் கட்டி வந்தவர் தனது அலுப்பை நீக்க குளத்தில் இறங்கி முகம் கழுவினார்.  உலகின் அத்தனை அலுப்புகளையும் தாங்குவதாக இருந்தது குளம். 

கலைஞர் கருணாநிதி நூலகம் நேர்த்தியாகக் கட்டப்பட்ட செந்நிறக் கட்டடத்தில் இருந்தது.  சென்னை அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம் சென்றதையும், அதில் செலவழித்த நேரத்தையும், கற்ற நூல்களையும் இன்றும் நான் பெறுமதியாகக் கருதுகிறேன்.  இரு நூலகங்களையும் ஒப்பிடுவதை என்னால் தவிர்க்க முடியவில்லை.  கலைஞர் நூலகத்தின் கூரை முகப்பையும், கட்டட அமைப்பையும் தவிர்த்து எனக்கு மிஞ்சியது ஏமாற்றமே.  அண்ணா நூலகத்தை ஒப்பிடுகையில் அதன் விரிவில் பாதியைக் கூட இது தொட முடியாது. நூல்களும் குறைவாகவே இருந்தன. அதன் கட்டட அமைப்பு மதுரையின் கற்பனைக்கு வெளியே இருந்தது என்பதே மட்டுமே அதன் நவீனமாகப் பார்த்தேன்.  நமது உணவகங்கள், திரையரங்குகள், மருத்துவமனைகளின் கழிவறைகளை எத்தனை மோசமாக நாம் பேணி வருகிறோமோ அதைப் போலவே பேணப்பட்டிருந்தது நூலகத்தின் கழிவறை. நாம் ஏன் பேரங்காடிகளில் பேணப்படுவதைப் போல கழிவறைகளை எங்கும் பேண முடிவதில்லை?.   பொது இடங்களின் தூய்மை நமது சுயமரியாதையோடு தொடர்புடையது என்பதை நாம் இன்னும் உணரவில்லை. 

மீனாட்சி அம்மன் கோவிலைச் சுற்றிலும் கருப்புநிற துணியால் போர்த்தியதைப் போல ஐயப்ப வழிபாட்டாளர்களின் கூட்டம்.  சிறப்பு தரிசன நுழைவுச் சீட்டைப் பெற்று காத்திருந்ததில் அருகே இருந்தவர்கள் கன்னடத்திலும், இந்தியிலும் பேசுவதைக் கேட்க முடிந்தது.  மூன்று மணிநேரம் ஆயிற்று மீனாட்சி அம்மனைப் பார்க்க.  ஏன் அத்தனை பொறுமையாக இருந்தேன்?.  நான் கடவுள் நம்பிக்கை அற்றவன் என்றாலும்  முக்கியமான வழிபாட்டிடங்களுக்குச் செல்வதைத் தவிர்த்ததில்லை.  நாம் எளிதில் தீர்த்துவிட முடியாத அழகு அவற்றில் நிறைந்திருக்கிறது.  ஓர் அழகியல் அனுபவத்தை நமது தேவைகளுக்கான வேண்டுதல்களோடு கலந்து அந்தக் கலவையை வழிபாடு என நாம் அழைக்கிறோம் என்று நினைதக்கிறேன்.  கோவிலின் சிற்பங்களை நான் மணிக்கணக்கில் பார்த்திருக்கிறேன்.  சலிப்பூட்டாத கற்சிலைகள், உறைந்திருக்கும் போதும், காலத்தைக் கடந்து அவற்றின் உள்ளே வளர்ந்திருக்கும் மரங்களின் இலைகளை அசைக்கின்றன.   செல்பேசிகளை எடுத்துச் செல்லக் கூடாது என்பதால் சிலைகளை, சுவர் ஓவியங்களை புகைப்படம் எடுக்க முடியவில்லை.  பொற்றாமரைக் குளத்திற்கு அருகே இருக்கும் சுவரில் இருந்த ஓவியங்கள் முற்றிலுமாக வெள்ளை அடிக்கப்பட்டிருந்தன.  அழகியல் இழப்புகளை நாம் பெரிதாகக் கருதுவதில்லை. 

மலிவான விடுதிகளில் உறங்கச் சென்றால், அந்த இடங்கள் கொசுக்களாலும், பூச்சிகளாலும், தொண்டை வரை அடைக்கச் செய்யும் நாற்றத்தாலும் நம்மை வரவேற்கும்.  அப்படி ஓர் இடத்தில் முதல் நாள் இரவு உறங்கினேன். 

திருநெல்வேலி நெல்லையப்பர் கோவிலுக்குச் செல்லும் திட்டம் இருந்ததை ஒரு நவீன கவிஞரின் ஒப்புக்  கொள்ளதக்க எச்சரிக்கை ஒன்றால் தவிர்த்தேன்.  அந்த எச்சரிக்கை என்னவென்று நான் இங்கே சொல்லப் போவதில்லை. நான் உட்பட பலரும் கவிஞர்கள் சொல்வதை நம்ப மாட்டார்கள்.  ஆனால் தீர்க்கதரிசிகளின் மெலிதான நிழல் அவர்களிடம் அவ்வப்போது தென்படும். அந்தத் தருணம் எது என்பதை மட்டும் நாம் அறிந்திருந்தால் போதும்.  ஒன்றைச் செய் என்று சொல்பவர்களைக் காட்டிலும், இதைச் செய்யாதே என்று சொல்பவர்களை நாம் மெத்த அறிந்தவர்களாகக் கருதுகிறோம். 

நெல்லையப்பருக்கு மாற்றாக அவர் சொன்ன கழுகுமலையை, கிருஷ்ணாபுரத்தைப் பார்த்தேன்.  கழுகுமலை செல்லும் வழியில் கோணங்கியின், கவிஞர் சபரிநாதனின் நினைவு எழுந்தது.  உள்ளத்து அளவிலான ஓர் உரையாடலை, ஒரு சில நிமிடங்கள் நீடித்த உரையாடலை அவர்களோடு நிகழ்த்தினேன்.  கழுகுமலை செல்லும் வழியே நான் வெகுகாலம் விலகியிருந்த நிலப்பரப்பாகத் தெரிந்ததைக் காட்டிலும் வெகுமுன்பே விலகிவிட்ட காலத்தைச் சேர்ந்ததாகத் தெரிந்தது.   வழியில் இருந்த குளங்கள் நிறைந்திருந்தன.  சாக்கடை கலக்காத நீர்.  கால்நடைகள் (நீர்க்காகங்கள், நாரைகள் தவிர்த்து) நீரருந்தும் குளங்களைப் பார்ப்பதே அரிதாகிவிட்டது.   மீன்களுக்கு ஊசிமருந்து செலுத்தப்படும் ஒரு குளத்தை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன்.  பெரிய பெரிய மீன்களுக்கு குத்தகைதாரர்கள் ஊசிமருந்து செலுத்துவார்கள். 

கழுகுமலைக் குன்றைச் சுற்றிலும் இருபக்கமும் குளத்தில் நிரம்பியிருந்த அடர்பச்சை நீர் குன்றைக் காட்டிலும் சலனமின்றி இருந்தது.  பாண்டியர் கட்ட நினைத்து தலையிலிருந்து வெட்டத் தொடங்கி கைவிடப்பட்ட கோவில் ஒன்றின் தெற்குப் பகுதியில் மிருதங்கம் வாசிக்கும் தட்சிணாமூர்த்தி சிலை ஒன்று இருக்கிறது.  வேறு எங்கும் காணக் கிடைக்காதது.  தட்சிணாமூர்த்தி, அகோர வீரபத்திரர், பிரளயகால உருத்திரர் சிலைகள் எனக்குப் பிடித்தமானவை.  தட்சிணாமூர்த்தி தெளிவில் மூழ்கியிருக்க, வீரபத்திரர் உடலாற்றலும், உள எழுச்சியும் ஒரே சமயத்தில் பீறிட்டெழும் கோலத்தில் சினம் பொங்கும் முகத்தோடு.   மீனாட்சி அம்மன் கோவிலின் வீரபத்திரர் சிலையின் கணுக்காலை வெகுநேரம் தொட்டுப் பார்த்திருக்கிறேன்.  கைகளும், கால்களும் மூளையைக் காட்டிலும் மனிதர்களை வடிவமைத்ததில் முக்கியமானவை. 

மேற்கூரையின் வட பகுதியில் இருந்த குறளிகளைப் பார்த்ததும் சற்று நேரம் உளச்சோர்வுக்கு ஆளானேன். மகிழ்ச்சியில் திளைக்கும் அவற்றின் முகமும், ஆட்டம் நிரம்பிய உடல்களும், காண்போரற்ற வெளியில் நிகழும் ஆரவாரமும் ஏன் என்னைச் சோர்வுக்கு ஆளாக்கின?.  நாம் படைத்தவற்றிலிருந்து நாம் நீங்கி விடும் போது படைப்பின் அழகை, ஆற்றலை யார் எடுத்துக் கொள்வார்கள்?  மனிதர்கள் அழிந்து போய்விட்டால் தெய்வங்கள் அநாதைகள் ஆகிவிடுமென்று குறளிகளின் முன்னே நிற்கும் போது தோன்றியது.  வாழ்வுக்கு எதிராக நம்முள் எழும் சினத்தைத் தணிக்கவே நாம் தெய்வங்களை நாடுகிறோம், குறளிகளின் குதூகலமான ஊர்வலத்தை மேற்கூரையில் செதுக்குகிறோம்.  கல்லில் அனைத்தும் நித்தியத்துவம் அடையும்.   நித்தியத்துவமே இருப்பவற்றிலேயே பென்னம் பெரிய கல். 

கோவில்பட்டியைச் சுற்றியிருக்கும் பிராந்தியமே கோணங்கி போன்ற ஒருவரை உற்பத்தி செய்யப் பொருத்தமானதாகப் பட்டது என்றாலும், கழுகுமலையில் இருந்து சபரிநாதன் வந்தது சற்று வியப்புதான்.  ஆ! இந்த சமண முனிகள். கற்கள் அளவிற்கு உறுதியான ஆட்கள்.  நின்ற கோலத்தில் இருந்த நிர்வாணியின் அருகேயிருந்த ஆடையணியாத பெண்கள், குடை பிடிக்கும் நாகம். பாலியல் அடையாளத்தைக் கடத்தல் ஒரு விடுதலை என்றே தோன்றுகிறது.  ஆனால் அந்த விடுதலையை வைத்து என்ன செய்யப் போகிறோம் என்பது ஐயமறத் தெரிந்த பிறகே அதைப் பெறுவதற்கான நமது விடுதலைப் போராட்டத்தை நிகழ்த்த வேண்டுமென்று நினைத்தேன்.  புனிதர்களாகும் தயக்கம் நம்மில் பிடிவாதமாக நீடித்திருக்கும் வரையில் மட்டுமே நாம் வாழ்வோடு நெருக்கமாக இருப்போம். 

கிருஷ்ணபுரத்திற்கு செல்வதற்காக கூகுள் வரைபடத்தில் தவறுதலாக உள்ளீடுகளை அளித்து விட்டேன். ஒரு நடுக்காட்டில் என்னை நிறுத்தியது.  தூரத்தில் ஆடு மேய்த்திருந்த இடையர் ஒருவரைத் தவிர மனித நடமாட்டமே இல்லாத இடம்.  குறைவான மரங்கள், புதர்கள், அவற்றிற்கும் குறைவாகவே இருந்த ஆடுகள் அந்த இடத்தையே பூதாகரமாக விரித்தன.  தொலைந்து போய் வழி கண்டுபிடித்து மீண்டு வரும் விருப்பம் பலமுறை வந்ததுண்டு.  பல சாகச விரும்பிகளைத் தலையில் தட்டி அவ்வப்போது அடக்கி வைத்திருக்கிறேன்.  அவர்களுக்கு ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு பயணத்தை சமர்ப்பணம் செய்வது எதிர்கால விருப்பங்களின் பட்டியலில் (Bucket list) வெகு நாளாகக் கிடக்கிறது.   கிருஷ்ணாபுரத்திற்கு கோவில் திறப்பதற்கு முன்பே சென்று விட்டேன்.  ஒரு நல்ல கோயமுத்தூர்க்காரனாக உடனடியாக ஓர் அடுமனையைத் தேடினேன்.  ஒரு சிறிய மளிகைக் கடை மட்டுமே இருந்தது.  கடைக்காரர் இப்போதுதான் இத்தனை வீடுகள் ஆகியிருக்கின்றன, முன்பு இதைவிடக் குறைவாகவே இருந்தன என்றார்.  நான் அக்காலத்திற்கு செல்ல விரும்பினேன்.

இக்கோவிலின் முன் மண்டபத்தில் வடிக்கப்பட்டிருக்கும் சிலைகளில் கர்ணனின் சிலையின் அழகைக் காண்பது மட்டுமல்ல புரிந்து கொள்வதும் கடினம் என்று நினைத்தேன்.  பேராண்மை கொண்ட ஆணொருவனின் உளம் நிறைந்த கோலம்.   பழுதேதும் இல்லாத அகத்தின் மிகச்சிறப்பான வெளிப்பாடாகத் தெரிந்த கர்ணன் சிலைக்கு அருகேயே குழந்தையைக் கடத்தும் குறவனின் சிலை.  காமசூத்திரம் என்று அந்த சிலைகளின் தொகுதிக்கு ஏன் பெயரிட்டார்கள் எனத் தெரியவில்லை.  உள் மண்டபத்தில் இருந்த மன்மதன் இரதி சிலைகள் ஆண்டாள் கோவிலில் இருக்கும் சிலைகளை நினைவூட்டின.  அவையே இவ்வுலகின் அழகிய இரதி மன்மதன் சிலைகள்.  பரிதாபம், கிருஷ்ணாபுரத்து இரதியின் இடைப்பகுதியில் ஒட்டடை படிந்திருந்தது.  படலம் போல தூசும்.  மூக்குத்தி அணிவதற்காக இடப்பட்டிருக்கும் துளையில் ஒரு மெழுகு தீக்குச்சியை யாரோ சொருகி இருந்தார்கள்.  இரதி ஒரு தீக்குச்சியை மூக்குத்தியாக அணிந்திருந்தாள்.    நமது வறுமையை இரதியின் மூக்கில் ஏற்றியது யாரென்று தெரியவில்லை.  நடை திறப்பதற்கு நேரமாகும் என்றார்கள்.  மண்டபத்தில் ஆண்களும், பெண்களும், சிறுவர்களுமாக பஜனை பாடல்களைப் பாடியதைக் கேட்டேன்.  ஒவ்வொரு பாடலையும் பாடிய மத்திய வயதைக் கடந்த ஒருவர், இசைக்கலைஞர் ஒருவரின் உடல் மொழியில் மெய்மறக்க முனைந்ததை சரியாகப் பாடாதவர்கள் தடுத்தார்கள்.  தன்னுடைய இராம பக்தியை வெளிப்படையாக பிரசங்கம் செய்ததும், ‘இராம, இராம ஜெயராம’ எனும் ஒரு பாடலைப் பாடினார்.  அவர் பாடும் போது அவரது கைகள் செவிக்குக் கேட்காத இசையை நடத்துவதைப் போலிருந்தன. 

இரவு கன்னியாகுமரியைக் காண்பதற்காக விரைந்தேன்.  விருதுநகரிலும், சங்கர் நகரிலும் சிமெண்ட் ஆலைகள் தமிழகத்தின் தென்பகுதிக்கே பொருத்தமில்லாத வகையில் கைவிடப்பட்ட தொழிற்சாலை நகரங்களின் பேய் பாவனையில் தொலைவாகச்  சென்ற பிறகும் காரின் பின்புறம் பார்க்கும் கண்ணாடியில் தெரிந்தன.  வானுயர் கொள்கலன்களின் துருவேறிய உடலில் வயோதிகம் அப்பியிருந்தது.  எப்போதுதான் இயந்திரங்கள் ஓய்வெடுக்கும்?.  நாம் இயந்திரங்களைத் துன்புறுத்தி மகிழ்பவர்களாக இருக்கிறோம்.  இயந்திரங்கள் நேசிக்கப்படுவதற்காக உருவாக்கப்பட்டவை அல்ல.  நாம் எவற்றின் முழுத்திறனையும் சோதித்துப் பார்க்க விரும்புகிறோம்.  பல கூறுகள் நம்மை அதற்கு அனுமதிப்பதில்லை.  வேகமானியில் காரின் உச்ச வேகத்தைக் குறிக்கும் எண் ஏறக்குறைய எல்லா கார்களிலும் தொடப்படாமலே நிரந்தர ஏக்கத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கும். 

கன்னியாகுமரி கடற்கரையில் இரவிலும் கூட்டம். ஐயப்ப வழிபாட்டாளர்கள், வடக்கத்தியர்கள்.  விளக்குகள் அணைந்திருந்த வள்ளுவர் சிலை சிறிது நேரத்தில் விளக்குகளின் அதீத வெளிச்சத்தில் மின்னியது.  எனக்கு அதன் வெளிச்சம் பிடிக்கவில்லை.  தூரத்தில், இந்து மாக்கடலில் மீன் பிடி படகுளில் ஒளிரும் சிறிய புள்ளிகளையும், மாக்கடலைப் போர்த்தியிருந்த இருளையும் பார்த்திருந்தேன்.  கடலினும் பிரம்மாண்டமானது.  இரவு, இருள், கடல், உழைப்பின் நிச்சயமில்லாத கூலி என மீனவர்கள் அனைத்தையும் துணிந்து இரவில் மீன் பிடிக்கிறார்கள்.  நான் ‘மோபி டிக்’ நாவலின் ஏஹாப் எல்லா படகுகளிலும் நிரம்பியிருப்பதாக கற்பனை செய்தேன்.  தமது எல்லா பலவீனங்களையும் மீறி மனிதர்களால் பேரழகை, பெரும் உழைப்பை உருவாக்க முடிவதால் கடவுளுக்கு மனிதர்களின் மீது பொறாமை எனக் கற்பனை செய்தேன்.  கடவுளின் பொறாமையே இயற்கைப் பேரழிவுகள் எனவும் கற்பனை செய்தேன்.  இதன் தர்க்கம் எளிமையாக இருக்கிறது, கடவுள் ஒரு பேரரசர், நாம் அவருக்கு கப்பம் கட்டும் சிற்றரசர்கள்.  எப்போதெல்லாம் மட்டுமீறுகின்றோமோ அப்போது பேரரசர் கோபங் கொள்கிறார் என கற்பனை செய்தேன்.  எவ்வளவு எளிமையான ஆட்சி முறை இது.  எப்போதும் நம்மிலும் மேலானவற்றிடம் சரணடைந்து விடு.  இதுவே பின்பற்றுவதற்கான ஒரே ஆணை (only dictum).  குடித்துவிட்டு தகராறு செய்த ஒரு வடக்கத்திய இளைஞன் தனது மலிவான உள்ளாடை தெரிய கீழே விழுந்து விட்டான்.  இரண்டு பெண் போலீஸ்காரர்கள் அவனை எழுப்ப முனைந்திருந்தனர்.  குடி, சட்டம் ஒழுங்கு உட்பட அனைத்து ஒழுங்குகளையும் நிரந்தரமாக நையாண்டி செய்கிறது.  

திருவட்டாறு செல்லும் திட்டம் இருந்ததால் குமரி கோவிலுக்கு செல்வதைத் தவிர்த்தேன்.  மனிதர்களே ஒருவரையொருவர் இடித்தபடி நடக்கும் நாகர்கோவிலின் குறுகலான சாலைகளில் காரை ஓட்டுவது எரிச்சலூட்டியது.   சுந்தர ராமசாமி, தோப்பில், வே.நி. சூர்யா, ஜெயமோகன், எஸ்.ஜே சிவசங்கர் நினைவுக்கு வந்தார்கள்.  சாலையோர கடைகளில் நான் எங்கும் தேநீர் அல்லது காஃபி அருந்துவதற்காக நிறுத்தவில்லை.  திருவாட்டாறு கோவிலுக்கு தொலைவில் காரை நிறுத்தி இருக்க வேண்டும்.  அருகே செல்வதற்கு மிகக் குறுகலான பாதையில் செல்லும் சிரமத்திற்கு ஆளானேன்.   மூன்றாம் நாள் என்பதால் காரின் இயந்திர எண்ணை, ரேடியேட்டர் நீரின் அளவை சோதித்தேன்.  கோவில்களில் ஆண்கள் சட்டையைக் கழற்றும் வழக்கத்தை மாற்றுவதைக் குறித்த பேச்சுகள் கேரளாவில் எழுந்துள்ளன.  விரைந்து அதைச் சட்டமாக ஆக்குவது நல்லது.  உடல் உழைப்பாளிகள், உடற்பயிற்சி செய்பவர்களைத் தவிர பெரும்பாலான ஆண்களின் வெற்றுடம்பு பார்க்கச் சகியாது.  பெண்கள் மேலாடையே அணியாமல் இருந்திருந்தால் இத்தனை கவிஞர்கள் தோன்றி இருக்க மாட்டார்கள்.   

நடை திறப்பதற்கு இங்கும் காத்திருந்தேன்.  திற்பரப்பு சென்று வந்திருக்கலாம் என அங்கலாய்த்தேன். காலை பத்தரை மணிக்கு நடை திறந்தார்கள்.  ஒரு பெரியவர், ஆதிகேசவ பெருமாளின் பெருமைகளை வரிசையில் நின்றிருந்தவர்களிடம் சொன்னார்.  கிருஷ்ணாபுரத்து பஜனைப் பாடகர் கண் முன் வந்தார்.  மூன்று திறப்புகளின் வழியே தெரிந்த ஆதிகேசவ பெருமாளின் முகத்தைக் காட்டிலும் சரிந்திருந்த இடது கையும், தாமரை ஏந்தியிருந்த கையும் வசீகரமாக இருந்தன.  வழி தவறி ஆற்றங்கரைக்கு சென்று விட்டேன்.  பயணத்தில் மிகக் கொடுமையான சாலையாக நான் மார்த்தாண்டம் சாலையைச் சொல்வேன்.  பாலத்தின் அடியே குண்டும் குழியுமான சாலையில், இரண்டாவது கியரைப் போடுவதற்கே நான் அப்பகுதியைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது.   முதல், இரண்டாம் கியர்கள் காருக்கும், பைக்கிற்கும் சேதம் விளைவிக்கக் கூடியவை.  கார் என்ன கதியாகுமோ என கவலையடைந்தேன்.  என் வீட்டில் இருந்து கிட்டத்தட்ட 500 கிலோமீட்டர்கள் தள்ளியிருந்தேன்.  மூன்று நாட்களாக இசை இல்லை, புத்தகம் இல்லை, குறிப்பேட்டில் ஏதும் குறிக்கவும் இல்லை.  அப்படித்தான் நான் திட்டமிட்டிருந்தேன்.  சாலையோடு நட்பு கொள்வதைத் தவிர வேறு ஒன்றுமே செய்யக் கூடாது.  நிதானமான தொலைதூரப் பயணம் அளிக்கும் தியான உணர்வையும், அதி கவனத்தையும் நான் தொடர விரும்பியிருந்தேன்.  கண்ணை மூடினால் நீளும் சாலை மட்டுமே தெரியும் ஒரு பயணம்.   மூன்றாம் நாள் இரவே அவ்வாறு தோன்றியது. 

திருவனந்தபுரத்தில் முன்பதிவு செய்திருந்த அறை நகரை விட்டு தூரத்தில், தகவல் தொழில்நுட்ப நிறுவனங்கள் இயங்கும் பகுதியில் இருந்தது.  நான் மையப் பகுதிக்கான தொலைவைக் கணக்கிடவில்லை.   மாலை ‘குதிரமாளிகாவில்’ சுவாதி திருநாள் இராம வர்மா மகராஜாவின் நினைவாக இசைக்கச்சேரி நடக்கும் என நண்பர் ஒருவர் சொல்லி இருந்தார்.  முப்பத்தி மூன்று வயதில் இறந்து போனவர் அவர், ஆறு மனைவிகளையும், நானூறு கீர்த்தனைகளையும் விட்டுவிட்டு.  இளவயதில் இறப்பவர்கள் மீது எனக்கு எப்போதும் ஓர் ஈர்ப்பு உண்டு.   வயோதிகத்திற்கு எதிராகச் செய்யும் கலகங்களில் மிக உச்சமான, அடர்த்தியான கலகம் அது.  தலைக்கு சாயம் பூசுவது ஒரு மதிப்பும் அற்ற வெற்றுத் தந்திரம்.  சுவாதி மகராஜாவின் மேதமை, சுந்தர ராமசாமியின் புகழ்பெற்ற நாவல் வரியைப் போல, மரணத்தை விரைந்து வரவழைத்திருக்க வேண்டும்.  வெள்ளையர் ஒருவரின் தலையீடும், குடும்பத்தில் நிகழ்ந்த தொடர் மரணங்களுமே அவரது மரணத்திற்கு காரணமாகச் சொல்லப்படுகின்றன.   பல மனைவிகளும், கீர்த்தனைகளும், மேதமையும் அந்த வயதில் ஒருவரைக் காப்பாற்றும் பாத்திரத்தை ஏற்காதது வியப்பில்லை.  புகழ், வயோதிகக் காலத்திற்கான ஊக்க மருந்து மட்டுமே.  தட்சிணாமூர்த்திக்கு வயதாகலாம், ஆனால் வீரபத்திரருக்கு, உருத்திரருக்கு வயதாவதை நம்மால் காண இயலுமா?.  மேதமையை, புகழை தாமதமாக அடைவதே நல்லது. 

வானிலை அறிவிப்புகள் எதையும் நான் கவனித்திருக்கவில்லை.  மார்கழியில் மழை இருக்காதென்று நம்பினேன்.  மாலை திருவனந்தபுரத்தில் கடும் மழை.  எங்கும் பெருக்கெடுத்து ஓடும் தண்ணீர், ஊரும் வாகனங்கள், எல்லா நகரங்களையும் போலவே மோசமாக ஓட்டப்படும் ஆட்டோக்களைக் கடந்து செல்வதற்கு உள்ளாக குதிரமாளிகா மூடப்பட்டது. பத்மநாபசாமி கோவிலில் நின்றிருந்த கூட்டத்தைக் கண்டு அங்கு செல்லும் முடிவைக் கைவிட்டேன்.  மழையில் நனைந்த வண்ணமே கோவிலை நோக்கி ஓடிய இளம்பெண்களும், செந்நிற விளக்கின் கீழே உடலை உதறிய நாயும், குளத்தில் மிதந்த வண்ண விளக்குகளின் பிரதிபலிப்பும் அத்தனை ஏமாற்றங்களையும் தணித்தன.  ஏமாற்றங்களுக்கு அழகு ஒரு நல்ல மாற்றாக அமையும்.  ஒரேயொரு முன்யோசனை மட்டுமே வேண்டும், அழகையும் சற்று தள்ளியே வைத்திருப்பது.

அத்தனை மழையிலும் ஸ்டேச்சுயு சாலையில் இருக்கும் புத்தகக் கடைகள் திறந்திருக்குமா எனத் தேடிப் போனேன்.  முந்தைய பயணத்தில் மிலரோட் பாவிச்சின் ‘தேநீரால் வர்ணம் பூசப்பட்ட நிலப்பரப்பு’ நாவல் கிடைத்தது.  இம்முறையும் அரிதாக ஏதேனும் கிடைக்கலாம் எனும் ஆசையில் சென்றேன். எட்டுமணிக்கே கடைகள் அடைக்கப்பட்ட தெருவில் வெள்ள நீர் மட்டுமே தடையின்றி ஓடியது.  இரவு அறைக்குத் திரும்புவற்குள் கடுமையான போக்குவரத்து நெருக்கடியில் சிக்கித் திணறியது கார்.  மூட்டுகள் வலிக்கத் தொடங்கின.  

திருவனந்தபுரத்தில் இருந்து என் வீடு கிட்டத்தட்ட 400 கிலோமீட்டர்கள்.  கேரளாவின் மேற்குப் பகுதியில் செல்லும் தேசிய நெடுஞ்சாலையில் செல்லாமல் சபரிமலையைத் தொட்டுச் செல்லும் சாலையை கூகுள் ஏன் பரிந்துரைத்தது என்று தெரியவில்லை.  மலைப்பாதையில் நல்ல சாலைதான் என்றாலும், அடிக்கடி கியரை மாற்ற வேண்டி இருந்ததால் கார் சிரமப்பட்டது.  ஒரு சரிவில் பென்ஸ் கார் ஒன்றின் மீது மோதியதை கடைசி நொடியில் தவிர்த்தேன்.  மிகப்பெரிய விபத்தாக அமைந்திருக்கும்.  அது ஒன்றுதான் இப்பயணத்தில் பகலிலும், இரவிலும் மிக நெருக்கத்தில் விபத்தைத் தவிர்த்த ஒரே தருணம்.  பலருடன் உறவில் இருப்பதைக் காட்டிலும் சாலைப் பயணத்தில் ஆபத்து அதிகம் என்று மறந்து போகக் கூடிய அளவிற்கு ஒரு பெயர் உடைய மெய்யிலாளர் ஒருவர் சொன்னதாக வாசித்திருக்கிறேன்.  

குனிஞ்சி என்ற இடத்தை நெருங்கியது காரும், எனது கால்களும் ஓய்வைக் கோரின.  அரைமணி நேரம் நிறுத்தினேன்.  இரப்பர் மரங்கள் நின்றிருந்த சரிவின் கீழே நீரோடும் சத்தம், யாரோ துணி துவைப்பதைப் போலவும்.  சபரி மலை செல்லும் ஜீப்புகளின் வேகம் நின்றிருந்த போதும் அச்சமூட்டியது.  கிளிமானூர் அரண்மனை எனும் பலகையைப் பார்த்ததும்,  அங்கு செல்லலாம் என முடிவெடுத்தேன்.  தமிழ்நாட்டைக் காட்டிலும் கேரளாவில் அரண்மனைகள், மாளிகைகள் நிறைய இருக்கின்றன.   வழியெங்கும் பணக்கார மலையாளிகளின் தோட்டத்திற்கு நடுவே நிற்கும் பெரிய வீடுகளைப் பார்த்தேன்.  நார்வே நாட்டில் ஒரு வீட்டிலிருந்து மற்றொரு வீட்டை தொலைநோக்கியால்தான் பார்க்க முடியும் என்று இடலோ கால்வினோ எழுதியிருப்பதாக நினைவு.  கேரளாவின் கிராமப் பகுதிகளும் அவ்வாறே இருந்தன.  தெளிவாகத் தெரியாத வகையில் மரங்கள் மறைத்திருக்கும். 

கிளிமானூர், ஓவியர் இரவி வர்மா பிறந்து வளர்ந்த இடம் என்று அங்கே செல்லும் வரை அறிந்திருக்கவில்லை. முக்கியமான ஓர் இடத்திற்கு வந்துவிட்ட நிறைவு.  அரண்மனை முன்பிருந்த விவசாய நிலம், அதைக் கடந்து இருந்த காடு, மாளிகை, குளம், இவை அனைத்தையும் நிறைத்திருந்த அமைதி, முற்றத்தில் நிற்கும் பெரிய மரம், ஓவியம் வரைய மரத்தால் ஆன பெரிய அறை, உயர்வர்க்கப் பெண்கள், இரவி வர்மா ஓவியர் ஆகாமல் இருந்திருந்தால் மட்டுமே அந்த இடத்திற்குப் பொருத்தமில்லாமல் போயிருப்பார்.  செல்வம் சாத்தியமாக்கும் மதிப்பு மிக்க விசயங்களில் ஒன்று கலை.    

பல நகரங்கள் வழியாக வந்ததால் நேரம் நிறைய விரையமானது.  வழியில் கேரள பாணி இறைச்சி சாப்பிடலாம் என நினைத்து ஓர் உணவகத்தில் நிறுத்தினேன்.  அது ஒரு சைவ உணவகம்.  அந்த ஏமாற்றத்தை மோர்க்குழம்பில் கரைத்தேன்.  தமிழ்நாடெங்கிலும் நெடுஞ்சாலை உணவுக் கலாச்சாரம் பெருகியிருக்கிறது.  கோவையில் இருந்து தொப்பூர் வரையிருக்கும் சலிப்பூட்டும் சாலையில் ஏராளமான கடைகள் நிரம்பியிருக்கின்றன.  பரந்துபட்ட நில விரிவை தமிழ்நாட்டில் காணவே முடியாது.  எங்கும் கட்டடங்கள், உணவகங்கள். 

கேரளாவிற்கு செல்வதின் ஒரே பிரச்சனை என்னவென்றால் மலையாளிகள் பாதிப்பேர் ஆண்களாக இருப்பதும், திரும்ப தமிழ்நாட்டிற்கு வர வேண்டி இருப்பதுவுமே.   காலடியில் எதன் காரணமாகவோ கடும் போக்குவரத்து நெரிசல்.  திருச்சூருக்கு அருகே தேசிய நெடுஞ்சாலையைப் பிடித்ததும், கார் பெருமூச்சு விட்டு, வேகம் எடுத்தது.  சட்டென ஒரு மென்மை அதன் உடலில் குடியேறியது.  இந்தப் பயணத்தின் தொடக்கத்தில் வீடு திரும்பும் வரை, விபத்துகள் எதையும் பார்க்கக் கூடாது என்று விரும்பினேன்.  அன்றாடம் அலுவலகம் செல்லும் வழியில் சாலையில் அடிபட்டு, உடல் நசுங்கியிருக்கும் நாய்களைப் பூனைகளைப் பார்த்து சாலையின் மீதே ஒவ்வாமை உண்டாகியிருந்தது.   வீடு திரும்பும் வரை நான் ஒரு விபத்தையும், அடிபட்ட விலங்குகள் ஒன்றையும் பார்த்திருக்கவில்லை.  பயணத்தின் இனிமையைக் கெடுக்காத காட்சிகளை மட்டுமே கண்டேன். 

பாலக்காடு தாண்டும் போது இசை தேவைப்பட்டது.  ஏறக்குறைய நான்கு நாட்கள் ஆயிற்று இசை கேட்டு.  ஸ்பாடிஃபையில் கடைசியாக எதைக் கேட்டிருந்தேனோ அதில் இருந்து தொடங்கினேன்.   ஜே.எஸ். பாஹின் இசைக் கோர்வைகள்.  அவரது இசையைக் கேட்கும் போதெல்லாம் நான் பாஹ், தனியர்களுக்கானவர் என எண்ணுவேன்.  அவரது இசையின் ஆழத்தில், கற்சிலைகளைப் போல் தங்களது ஊழில் மூழ்ந்திருக்கும் தனியர்கள் நிம்மதியாக மூச்சு விடுவார்கள்.  ஆனால் இன்னும் நாற்பது கிலோமீட்டர்கள் என்னை உந்துவதற்கு பாஹ் உதவவில்லை.  லார்ட் (Lorde), சார்லி XCX, நோகா இரெஸ் (Noga Erez), டூவா லிபா (Dua Lipa) ஆகியோரின் முன்பு சேகரித்து வைத்திருந்த பாடல்களைக் கேட்டேன்.  முழங்கால் வலி அதிகமாகியிருந்தது. 

Anything in life that is not a complete and utter catastrophe is a bonus.   ஜோசப் பிளா (Josep Pla) இவ்வாறு சொன்னதாக ஒரு ஸ்பானிய கதையில் வாசித்திருக்கிறேன்.   பொங்கலுக்கு முதல்நாள் என்பதால் வீட்டைச் சுத்தம் செய்யும் வேலைகளைத் தனியாக செய்திருந்த அம்மா, அந்தக் கடுப்பில் கேட்டார், ‘இப்படி ஊர் சுற்றியதில் என்ன வந்து நிறைந்தது?’ என்று. 

நம்மால் ஊர்களை, சுற்றுலாத் தலங்களை, உணவு வகைகளை, நூலகங்களை, இணையத்தை முழுமையாக பயன்படுத்தித் தீர்த்து விட முடியாது (Exhaust) என்பதை நன்றாகப் புரிந்து வைத்திருக்கிறோம்.  வாழ்க்கை மட்டுமே அதுவாகவே தீர்ந்து போகும் என்பதால் திட்டமிட்டோ, இடாமலோ அதைச் சிறிதளவிலேனும் நமக்கு பிடித்த வகையில் தீர்த்துவிடுவற்கு பயணம் உதவி செய்யும்.  மற்றொன்றை இப்பயணத்தில் கற்றேன், பைக் என்றால் வலிமையான முதுகெலும்பும், கார் என்றால் வலிமையான மூட்டுகளும் நெடுந்தொலைவுப் பயணத்திற்கு அடிப்படையானவை. 

 நமது உள்ளம் வெறுமையால் நிரம்பியிருந்தால், மொத்த உலகைத் தூக்கி அதில் வைத்தாலும் அது வெறுமையில் மூழ்கிவிடும்.  புலன்களின் தலையாய புலனான கண்களின் வழியே ஒவ்வொரு பயணத்தின் வழியாகக் கிடைக்கும் காட்சியின்பத்தால் வெறுமையை நிரப்புவதை நம்முடைய தப்பிக்கும் தந்திரமாகப் பார்க்கலாம். 

ஜோசப் பிளா சொன்னதை நான் நினைவு கூர்ந்தேன்.  விபத்தில்லாமல் வீடு வந்து சேரும் தனிப்பயணம் கிடைக்கக் கூடிய வெகுமதிகளில் தனிச்சிறப்பானது.  இருக்கிற நிறுவனங்களில் தன்னலத்தின் பாதுகாப்பை நிரந்தரமாகக் கோரி நிற்கும் நிறுவனமான குடும்பம் தனியாக ஒருவரையும் எதைச் செய்வதையும் அனுமதிப்பதில்லை.  கட்டில்லாமல், நமக்கு வாழ்வில் கிடைத்த வெகுமதிகளை தனியாகக் கணக்கிட்டுப் பார்ப்பதுதான் எத்தகைய விடுதலை உணர்வு!. சாலைகள் நீடுழி வாழ்க.  முழங்கால்கள் நீடுழி வாழ்க.

*