நோக்க நோக்கக் களியாட்டம் : இசை

காட்சி அதிசயம்

“விரலை
ஒரு வளையம் போலாக்கி
உலகை
அதற்குள் பார்க்கிறேன்
என் உடற்பாகம் கொண்டு
செய்த சன்னல்
காணும் யாவும்
ரகசியங்கள்
இதுநாள் வரை
கையிலேயே
வைத்துக்கொண்டு
தேடியிருக்கிறேனே
கண்ணை.”

மதாரின் இரண்டாவது கவிதைத் தொகுப்பான “ மாயப்பாறை” சமீபத்தில் வெளியாகியுள்ளது. மேற்காணும் கவிதையைக் கொண்டு அவரின் கவிதை உலகை தாராளமாகத் தொகுத்துக் கொள்ளலாம் என்று தோன்றுகிறது.

கண்தான் இவரது கவிதைகளின் பிரதான காரணியாக உள்ளது. உடல் விழித்துப் பார்க்கும் போது சில கவிதைகள் தோன்றுகின்றன. மனம் விழித்துப் பார்க்கும் போது சில கவிதைகள் தோன்றுகின்றன. மதாரின் கவிதைகளை கண் விழித்துப் பார்ப்பவை என்று சொல்லலாம்.  நாம் எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கிறோம். ஆனால் ‘விழித்துப்’  பார்க்கிறோமா என்பது பெரிய சந்தேகம். மதாரால் விழித்துப் பார்க்க முடிகிறது. அங்கிருந்து அவரது கவிதைகள் எழுந்து வருகின்றன. காணக்கிடைக்காத காட்சிகள் கண்ணில் படுகின்றன. வெளியே புலப்படும் காட்சிக்கு உள்ளே நிகழும் இன்னொரு காட்சியும் கண்ணில் விழுந்து விடுகிறது.

இவர் கவிதைகளில் இரத்தமும், கண்ணீரும் மிகக் குறைவு. மழை வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, வீடிழந்து,  பிச்சைக்காரன் போல நிவாரண உதவி பெற நீண்ட வரிசையில் நிற்கும் கவிதையில் கூட கண்ணீரைக் காட்டிலும் வேறொன்றே  உள்ளது.

“வாழ்வு வானில் நகரும் நிலவின் பாதையென்று
நான் வாழ்ந்த விதமோ
முடுக்குகளில் நிலவைத் திருப்பிய சிறுவனை ஒத்து”

என்று ஒருவரி காணக்கிடைக்கிறது. அதையும் அந்தச் சிறுவன் நமது பால்யத்திற்கு ஓட்டிப் போய்விடுகிறான். ஆகவே அதிலும் தவிர்க்க இயலாமல்  குதூகலம் வந்து ஒட்டிக் கொள்கிறது. “ சஜ்தாவில் ஒரு குழந்தை” கவிதையில் வருகிற குழந்தைக்கு கண்ணீரை நடிக்கத் தெரிவதில்லை. மேலும் அது கண்ணீரை மட்டுப்படுத்தியும் விடுகிறது.

அமங்கலம் முகத்தில் வந்து மோதும் பாறை. மங்கலத்தைக் காணத்தான் நாம் நமது ‘குருட்டிலிருந்து’ வெளியே தாவிக் குதிக்க வேண்டியுள்ளது. பாவம், எவ்வளவு குருடுகள் மனிதனின் கண்களை மறைத்துக் கிடக்கின்றன.

“மழையில்
ஒருதீக்குச்சி
நடக்கிறது
ஜெகஜ் ஜோதியாய்

ஜெகஜ்ஜோதியாய்
நடக்க
ஒளிரவேண்டும்
என்ற
எந்த
அவசியமுமில்லை”

ஆயிரம் ஆண்டுகளாய் அமங்கலம் என்றிருந்த ஒன்றை போகிற போக்கில் “ஜெயம்” என்றாக்கிவிடுகிறது இந்தச் சின்னஞ்சிறு  கவிதை.

ஒரு நாள், பின் மதியப் பொழுதொன்றில், நல்ல உறக்கத்திற்குப் பின் தோட்டத்துப் பாதையில் சென்று கொண்டிருந்தேன். செம்மண் புழுதியில்  ஒரு “மினி 7 UP” கிடந்த கோலத்தில் மயங்கி அங்கேயே நின்று விட்டேன். எனக்கு செம்மண்ணையும், மினி 7 UP-யும்  எத்தனையெத்தனையோ ஆண்டுகளாகத் தெரியும். ஆனால் பச்சையின் மீது கொஞ்சம் மண் நிறம் விழுந்தால் அங்கு அவ்வளவு அழகு நிறைந்துவிடும் என்பதை அன்றுதான் அறிந்தேன். அந்தியின்  முதல் கிரணம் துவங்கியிருந்த பொழுதில் அன்று நான் கண்டது உடலுக்கு ஊறு விளைவிக்கும் ஒரு ரசாயன பானத்தை அல்ல; ஒரு பச்சைப்பசும் தாவரத்தை. நான் அதை ஒரு கவிதையாக்க முயன்று தோற்றதாக நினைவு.

ஒளிராத கரிக்குச்சிகளே, குப்பை மேட்டில் கிடக்கும் பாட்டில்களே எங்களைக் கைவிடாதிருங்கள்! எங்கள் தெய்வங்களுக்கு கொஞ்சம் செவித்திறன் குறைவு. நீர் எமது பிரார்த்தனைக்கு  செவி சாய்த்து எம்மை வழி நடத்தும் !

பேச்சு வழக்கின் அழகுகள் துலங்கிவரும் தொகுப்பென்றும் இதைச் சொல்லாம். இக்கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள கவிதையில் அதைக் காணலாம். “ஜெகஜ்ஜோதி“ என்பது கூட  ஒரு பேச்சு வழக்குத்தான்.  கவி ஒரு சந்யாசி அல்ல. அவன் வாழ்விடம் மலையுச்சியும் அல்ல. பேச்சு வழக்கு என்பது ஜனத்திரள் உருவாக்கி அளிப்பது. கவி அதன் சத்தான ஒரு பகுதி.  ஆனால் இவ்வழகு தமிழ்க்கவிதைக்கு புதிதல்ல. நமது நெடிய மரபில் வந்து கொண்டேயிருக்கும் ஒன்றுதான். ஒளவையாரின்  சில தனிப்பாடல்கள்  இந்தப் பேச்சு வழக்கால் கூடுதலாகப் பொலிவதைக் கண்டிருக்கிறேன்.

குழந்தையின் கண்கொண்டு விந்தைகளைக் கண்டு இன்புறுதல் என்பது மதார் கவிதைகளின் இன்னொரு குறிப்பிடத்தக்க அம்சம். ஒரு கவிதையில் சின்ன குளியலறையில் சோம்பிக் கிடக்கும் துண்டைக் கொண்டு வந்து குத்தாலத்து வெட்ட வெளிப் பாறையின் மீது போட்டுவிடுகிறார். அது அவ்வளவு பெரிய அருவியின் தரிசனம் தாளாது பரவசத்தில் தளும்புகிறது. ”இறுதிப் போரில் கலந்து கொள்ளும் வீரனின் முகக்களையோடு”அருவியறைக் கதவை திறந்து கொண்டு வெளிவரும் தன் எஜமானனுக்கு துவட்டி விட , துடி நிலையில் காத்திருக்கிறது அது.

 ஒரு மரம் நிற்கிறது. அதை ஒரு பேருந்து கடந்து செல்கிறது. இந்த இரண்டிற்குமிடையே மதார் ஒரு ரப்பரை வைத்து இந்தக் காட்சியை ஓவியமாக்கிவிடுகிறார்.

“ஒரு மரம் நிற்கிறது
அதைக் கடந்து
ஒரு பேருந்து செல்கிறது
அழிரப்பரைப் போல்
மரம் அழியவே இல்லை
டூவிலர்கள்
சென்று பார்க்கின்றன
மரம் நிற்கிறது
அதே இடத்தில்….”

“ மூக்குக்கண்ணாடி அணியாமல்” என்கிற கவிதை இத்தொகுப்பில் முக்கியமான ஒன்று. நூறு நூறு விழிகளால் உலகைக் கண்டு வியந்த குழந்தை, பார்க்க மாட்டேன் என்று முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்வதாலேயே  தனித்துவம் பெற்றுவிடுகிறது இக்கவிதை. சில விசயங்கள் கண்ணில் படாமல்  இருப்பது நல்லதல்லவா? துல்லியத்திற்கு எதிராக மங்கலை முன் வைக்கிறது இக்கவிதை. அவ்வளவு துல்லியமாக அனைத்தையும் கண்டு ரசிக்கும் படியாக இல்லை இவ்வாழ்வு. “ அந்த பைனாக்குலர் இனி எனக்கு வேண்டாம்” என்று மதார் சொல்கையில் நமக்குத்  துக்கமாக ஆகி விடுகிறது. 

மனைவிக்கு எழுதப்பட்ட காதல் கவிதைகள் சில உள்ளன. மனைவிக்கும் காதல் கவிதைகள் எழுத முடியும் என்பது  நிச்சயம் ஒரு புதிய செய்திதான்.

“உன்னைத் திருமணம் செய்து
கூட்டிப் போவது
தாயின் கருவறையிலிருந்து
வெளிவந்த உன்னை
தோளில் தூக்கிப் போட்டு
போவது போலத்தான்.
நீ அழுது தூங்கி
விழிக்கும்போது
நான் உனக்குத் தாயாகியிருப்பேன்.
தந்தையுமாகியிருப்பேன்
தொட்டிலில் உன்னைப் போட்டு ஆட்டுவேன்
பிறந்த வீட்டுக்கும் புகுந்த வீட்டுக்கும்”

“யாரும் பார்க்காத இந்த அதிசயத்தைப் பார்த்துவிட்ட நான்…” என்கிறது ஒரு வரி.  சில கவிதைகளில் கவி காட்டுவது அதிசயம்தானா என்பதில் எனக்கு சந்தேகம் உள்ளது. சில அதிசயங்கள்  தனியே அதிசயங்களாகத்தான்  தெரிகின்றன. ஆனால் நல்ல கவிதைக்கு தேவைப்படும் ஏதோ ஒரு பற்றாக்குறையுடன். விந்தையில் ஆனந்தப்பட்டு பழக்கமான மனம் , விந்தை ஏதும் நிகழாத போது  அதை உருவாக்கவும்  முயன்றுள்ளது .சில கவிதைகள் ‘ சிவாஜி கணேசன்’ ஆகிவிடுவதற்கான ஆபத்திற்கு அருகில் உள்ளன.

சில கவிதைகளில் நமது முன்னோர்களின் காலடித் தடங்களைக் காணமுடிகிறது. ஆனால் இதை ஒரு குறை என்று சொல்ல முடியாது. உன் ரேகையும் அதனுடன்  சேர்ந்துள்ளதா என்பதே கேள்வி?  மதார் தன் ரேகையை அழுத்தமாகவே இதில் சேர்த்துள்ளார்

தொகுப்பில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த,  என்னை பொறாமை கொள்ளச் செய்த கவிதையென்றால் அது “ ஓசைமட்டும் கேட்டால்” என்கிற கவிதைதான்.

 ஓசை மட்டும் கேட்டால்
“அதிகாலைக் குயிலின் குரலை
துடைப்பம் பெருக்குகிறது
கடவுள் பாடலுடன் வந்து
பால்பாக்கெட் வீசுகிறார்
காகமும் வாசல் தெளிக்கிறது
தூரத்து ஹாரன் ஒலி
பறவையின் குரலாகிவிட்டது
சமையலறையில் தாளிக்கும் சத்தம்
வானத்திலிருந்து இறங்கி வந்ததுதான்.
குக்கரின் நான்காவது விசிலில்
உலகத்தின் உணவு வேகிறது”

இக்கவிதையின் கடைசி வரி கவிதையில் மட்டுமே அமர முடியும் ஒரு வரி. பெருமதிப்பிற்குரிய  கார்ல் மார்க்ஸ்  “யாரிந்தப் பையன்…?”  என்று திடுக்கிட்டு  வினவும் ஒரு வரி.

கை நடுங்காமல் இந்தக் கடைசி வரியை எழுதிவிட்டவனைக்  காண ஆச்சர்யமாக உள்ளது. பயமாக உள்ளது.  அருவருப்பாக உள்ளது. “ எவ்வளவு பெரிய நயவஞ்சகன் நீ?” என்று பற்களைக் கடிக்கத் தோன்றுகிறது. அவன் முகத்திற்கு நேரே ஆக்ரோஷமாக நடுவிரலை தூக்கி நீட்டத்  தோன்றுகிறது.

அப்படி நீட்டும் முன்னே அவனை ஒரு முறை நெஞ்சார அணைத்துக் கொள்ளத் தோன்றுகிறது.

OOO

மாயப்பாறை – மதார்- அழிசி பதிப்பகம்- விலை: 140

இசை

கவிஞர் இசை தமிழில் நவீனக்கவிதைகளை எழுதி வரும் கவிஞர். மென்மையான நகையுணர்வு கொண்டவை இவருடைய கவிதைகள். உறவுகளின் சிக்கல்களையும் சமகாலத்தின் அரசியலையும் கேலி இல்லாமல் புன்னகையுடன் கூறுபவை.

நன்றி : தமிழ் விக்கி